Madagaskar08

TEATRZYK ZIELONA GĘŚ NA EMERYTURZE
MA ZASZCZYT PRZEDSTAWIĆ
odnalezioną w przepastnych archiwach
a następnie starannie odkurzoną
przez dobrych ludzi
SIELANKĘ W JEDNYM AKCIE
PT.:
„NA POCZĄTKU MARCA POECI
ZACHOWUJĄ SIĘ CAŁKIEM JAK DZIECI”

KURTYNA
Idzie znacząco w górę, odsłaniając scenę usianą tu i ówdzie kępkami trawy. Wśród kępek stoi na czworakach profesor Bączyński, co i raz skłaniając głowę ku ziemi. Z jego boku klęczy młody poeta Gżegżółka z piórem, czystą kartką papieru oraz znękaną miną, traktując grzbiet profesora jak biurko. Z lewej strony wchodzi Osiełek Porfirion.

PORFIRION:
Cześć – profesorze oraz Gżegżółko
Na czółku czy rysować kółko?
Cóż za przyczyna nieodgadniona
Każe wam tworzyć Grupę Laokoona?

GŻEGŻÓŁKA:
wzdycha ciężko

PROFESOR:
Ku Matce-Ziemi skłaniam głowę
Gdyż mam metody naukowe.
Angelologia asumpt daje
By sądzić, że ten grunt odtaje,
Który grzać będę swym oddechem.

PORFIRION:
Omalże nie wybuchłem śmiechem!
Lecz tylko gbur się z druha śmieje.
Niech wiosna słońcem grunt ogrzeje,
Po cóż tu chuchać na czworakach?

PROFESOR:
Pokazuje na migi Porfirionowi, aby zbliżył ucho do profesorskich ust; scenicznym szeptem tłumaczy
Przyczyna jest nie lada jaka.
Chucham, aby w zasięgu wzroku
Pojawił mi się pierwszy krokus.
Bym – gdy już całkiem z ziemi wyjdzie –
Dał boskiej go Hermenegildzie!
Z dawna to uczuć moich obiekt…
A co dopiero na Dzień Kobiet!

PORFIRION:
wzruszony do głębi profesorskim poświęceniem
Ależ! Bączyński! Profesorze!
Wstawaj-że z ziemi, byle skorzej!
Nim wilka zdążysz z zimna złapać.
Patrz, co przyniosłem dzisiaj dla Pań!
Sięga za kulisy, co nie jest wcale trudne, zważywszy, że rzecz dzieje się w Najmniejszym Teatrze Świata i wyciąga olśniewający żółcią, świecący własnym światłem i tchnący wiosenną świeżością bukiet żonkili.

Fanfary, wszyscy stają na baczność, włącznie z Profesorem, co sprawia, że

GŻEGŻÓŁKA
wydaje rozpaczliwy jęk i deklamuje ze wzrokiem błędnym
Jakże ma stworzyć wiersz poeta
Gdy atmosfera całkiem nie ta?
W hałasie takim i zamęcie
Nie uda się to przedsięwzięcie!

PORFIRION:
Gdy grzmią fanfary, milkną muzy.
Nie szukaj jednak tu ekskuzy
Lecz żwawo! Pracuj pomyślunkiem
A my stworzymy ci warunki…

Za czym Porfirion wystawia zza kuli krzesło i stolik, na którym Gżegżółka siada, podczas gdy Profesor Bączyński, jako przedstawiciel angelologii stosowanej, zwabia Muzę z całkiem anielskimi skrzydłami i lirą. Osiełek i Profesor zachowują stosowne milczenie, Muza natycha, lira brzmi i już po chwili młody, zdolny, obiecujący poeta Gżegżółka wpada na znakomity pomysł i zaczyna pisać jak szalony. Mija kilka minut, publiczność na widowni zaczyna się niecierpliwić, kiedy

GŻEGŻÓŁKA
zrywa się z krzesła, staje w pozie dramatycznej i deklamuje:
W Dzień Kobiet czynię to zeznanie:
Kocham was wszystkie, nasze Panie
Na nic jedzenie, na nic spanie
Jeśli się nie śpi, nie je – dla Niej
Czy groźne lwice, czy też łanie
W mieście, czy w leśniczówce Pranie
Na krześle, w wannie, na tapczanie
W Dzień Kobiet – niech nam żyją Panie!

Następują owacje, damska część widowni mdleje, na scenę przemocą wdziera się poetka hermetyczno-sympatyczna Hermenegilda Kociubińska w celu wycałowania Gżegżółki, a i zyskania przy tej okazji części splendoru, Profesor Bączyński i Osiełek Porfirion rozdają omdlałym paniom żonkile z bukietu, przy wybrzmiewających brawach Kurtyna, niewątpliwie płci żeńskiej, nie opada, a tylko ociera łzy wzruszenia.
_______

Tekst chroniony prawem autorskim. Opublikowany na blogu madagaskar08.pl. Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i przedruk tylko za zgodą autora.