Szukając dobrego przykładu do rozważań nad trudnością w przekładaniu recenzowanej poprzednio powieści Babel, znalazłem taki zgrabny fragment, a jednocześnie poniekąd samodzielną całostkę – przypis do tekstu głównego.
„A trap as tricky as false friends is folk etymologies: incorrect etymologies assigned by popular belief to words that in fact had different origins. The word handiron, for instance, means a metal tool to support logs in a fireplace. One is tempted to assume its etymology involved the words hand and iron separately. But handiron is truly derived from the French andier, which became andire in English.”
Spróbujmy nakreślić problem: mowa jest o niebezpieczeństwach etymologii „ludowych”, „na zdrowy rozum”. Angielskie słowo „handiron” (pogrzebacz) wydaje się pochodzić od słów „hand” (ręka) i „iron” (żelazo), a w dodatku brzmi to prawdopodobnie, bo można uznać, że pogrzebacz to taka (zastępcza) żelazna ręka do grzebania w kominku. Tymczasem naprawdę słowo to pochodzi od francuskiego „andier” (oczywiście „pogrzebacz” po francusku), które w angielskim przeszło w „andire”, a dalej ewoluowało w „handiron”.
I teraz można przyjąć dwie taktyki tłumaczeniowe (a przynajmniej mnie do głowy przychodzą dwie, najwyżej dwie i pół):
- Pozostać całkowicie przy polszczyźnie i napisać od razu tak (przynajmniej na początku):
„Pułapką równie groźną jak „fałszywi przyjaciele” jest etymologia „ludowa”, nieprawidłowa, wywodząca znaczenie z powszechnego przekonania co do pochodzenia słowa, które w rzeczywistości ma inny źródłosłów. Na przykład słowo „pogrzebacz” oznacza metalowe narzędzie do przesuwania szczap na kominku. Można ulec pokusie, by przyjąć, że nazwa ta pochodzi od słowa „pogrzeb”, podczas gdy…”
…i tutaj taktyka się wywraca na plecy, ponieważ dla ciągu dalszego (nt. etymologii z francuskiego) już nie znajdziemy odpowiednika w polszczyźnie. Można więc jeszcze bardziej odejść od oryginału i dokończyć ten akapit np. następująco:
„…w rzeczywistości pochodzi ona od czasownika „grzebać”.”
Miłe złego początki, lecz koniec… No, może nie żałosny, ale mało prawdopodobny. Takie rozegranie pobrzmiewa fałszem, pomiędzy „pogrzebaczem” i „pogrzebem” nie ma związku i trudno przyjąć, że ktoś z czytelników to kupi.
- Pójść znacznie bliżej oryginału. Zaczynamy tak samo:
„Pułapką równie groźną jak „fałszywi przyjaciele” jest etymologia „ludowa”, nieprawidłowa, wywodząca znaczenie z powszechnego przekonania co do pochodzenia słowa, które w rzeczywistości ma inny źródłosłów. Na przykład angielskie słowo „handiron” (pogrzebacz) oznacza metalowe narzędzie do przesuwania szczap na kominku. Można ulec pokusie stwierdzenia, że pochodzi ono od słów „hand” (ręka) i „iron” (żelazo). Tymczasem „handiron” w rzeczywistości pochodzi od oznaczającego ten sam przedmiot francuskiego słowa „ankier”, które do angielszczyzny dostało się jako „andire” [i tu tytułem uzupełnienia można jeszcze dodać zdanko, że potem ewoluowało do „handiron”]”
Brzmi lepiej? Chyba tak, ale nie ma róży bez kolców: cały sens przekładu literackiego sprowadza się przecież do tego, żeby słowa przekładać na język docelowy (tutaj polski), żeby osoba czytająca miała wrażenie, że dany tekst napisano w tym języku; pozostawiając słowa w brzmieniu z oryginału, zaprzeczamy temu sensowi, niejako „psujemy” tok powieści po polsku i przypominamy czytelnikowi, że to przekład, a nie „od początku” polski tekst. Stajemy na stanowisku, że czytelnik musi „zawiesić niewiarę”, w to, że czyta tekst polski, a przy takiej liczbie podobnych fragmentów niewiara będzie wisiała na doprawdy cienkim włosku.
(Dla porządku wspomnijmy jeszcze o opcji nr 2,5, nie zaznaczam jej jako nr 3, bo jest na granicy nieprawdopodobieństwa – znalezienia polskiego słowa, które można umieścić bez szkody dla realizmu w angielskim kontekście, a które zastąpiłoby ten nieszczęsny pogrzebacz i miało równie zamiejscową etymologię)
Obawiam się jednak, że w tym przypadku nie ma lepszego wyjścia i gdybym to ja dostał taką powieść do przełożenia, wybrałbym bramkę nr 2. Obstawiam, że p. Grzegorz Komerski zrobi(ł) właśnie tak i jak wyjdzie polski przekład, nie omieszkam sprawdzić.
Tym bardziej, że tu jest pełno takich raf. Przytoczony wyżej przypis rozwija myśl przedstawioną w króciutkim fragmenciku, kiedy Robin przybywa do Anglii i zaczyna poznawać londyńskie dzielnice – oraz literaturę:
„He imagined Marylebone was composed of marble and bone, that Belgravia was a land of bells and graves, and that Chelsea was named for shells and the sea. Professor Lovell kept a shelf of Alexander Pope titles in his library, and for a full year Robin thought The Rape of the Lock was about fornication with an iron bolt instead of the theft of hair.”
Przyjmijmy znów ścieżkę nr 2:
„[Robin] Wyobrażał sobie, że Marylebone składa się z marmuru („marble”) i kości („bone”), że Belgravia to okolica słynąca z dzwonów („bells”) i mogił („grave”), a także że Chelsea zostało nazwane od muszli („shells”) i morza („sea”). Profesor Lovell miał w bibliotece całą półkę dzieł Alexandra Pope’a, a Robin przez cały rok myślał, że „Rape of the Lock” („Pukiel porwany”) to poemat o tym, że ktoś został zgwałcony („rape”) żelaznym ryglem („lock”), a nie o kradzieży kosmyka włosów.”
Nie wiem, czy zauważyliście, że w ten sposób zamiast gier/ żartów słownych z oryginału w przekładzie dajemy ich wyjaśnianie. A na czym polega różnica między żartem a jego tłumaczeniem, to Wam mówić nie muszę – w ten sposób pozbawiamy tekst mnóstwa smaczków. Powyżej przytoczyłem zaledwie dwa przykłady z tekstu powieści liczącej sobie w polskim wydaniu 763 strony (wedle zapowiedzi na stronie wydawnictwa). A są jeszcze fragmenty, w których dochodzą inne języki: francuski, niemiecki, łacina, ba, chiński (mandaryński)!
Mam nadzieję, że teraz lepiej rozumiecie moje przejęcie kwestią przekładu. Jeżeli tłumacz nie wpadł na jakieś inne rozwiązanie (np. zastąpienie nazw z oryginału nazwami, z których można utworzyć gry słów po polsku – chociaż to też ryzykowna ścieżka!), to pozostają dwie taktyki opisane powyżej. A prawdę mówiąc, tylko jedna z nich, ta druga.
A może ta powieść jest po prostu (fragmentami) nieprzekładalna?
Zostawiam Wam nowe pięterko i udaję się na spoczynek. Dobranoc!
Dzień dobry. Leje, na szczęście tylko za oknem.
Gienia. Dla pokrzepienia.
Idealne zajęcie dla kogoś uwielbiającego zagadki i gry słów!
O tak. Ale w tej powieści jest tego aż nadto, zdecydowanie trzeba przyjąć jakąś strategię, żeby to było spójne. No i czas, czasu zwykle potrzeba na to wszystko, inaczej będzie tak, jak napisał Filip Łobodziński na Facebooku:
„Szacunek dla pracy przekładowej to zresztą nie tylko honoraria. To całokształt podejścia do przekładu literackiego jako dzieła i jako produktu. Kultura jest materią równie delikatną i wymagającą pieczołowitości jak uprawa herbaty czy produkcja półprzewodników.
I zaprawdę bolesne jest to, jak często, nazbyt często, pierwsza wersja przekładu dzieła literackiego, oddana w szybkim, nazbyt szybkim terminie, przechodzi pobieżną, nazbyt pobieżną redakcję i korektę w wydawnictwie. Efektem są dobre w oryginale książki, które w polskich wersjach nagle tracą dużo blasku, roją się od potworków lub choćby niezręczności, tym samym zamykając się na polskich czytelników i zawężając swój obszar potencjalnego działania, zamiast go rozszerzać. Odbiorcy sięgają po książkę okrzyczanej autorki lub renomowanego autora i zamiast chłonąć, krztuszą się podczas lektury, po czym obiecują sobie, że nigdy więcej po jej czy jego teksty nie sięgną. Co wcale nie musi być winą tłumaczy – narzucony przez wydawcę termin zmusza do przekładania „jak leci”, czyli do robienia tak zwanej rybki, nad którą redaktor siada i kartkuje, podobnie korektor, druk i wszyscy do kasy.”
Dzień dobry na nowym pięterku!
Nie znając angielskiego nie umiem porównać wersji oryginalnej z przykładami tłumaczenia.
Potrafię jednak zrozumieć jaki ogrom pracy wkłada DOBRY tłumacz.
Po przeczytaniu Quacku Twojego wpisu jeszcze lepiej zrozumiałam jak ważna jest praca tłumacza. Lepiej, bo wiedziałam zawsze, że kiepski tłumacz może „położyć” dobrą literaturę.Bo przecież czytając książkę zwracamy uwagę na „język”, a nie tylko fabułę, która może być banalna, a mimo to powieść zachwyca.
Bardzo Ci dziękuję. Faktem jest, że większość tłumaczonej literatury operuje względnie prostym językiem, a gry słów zdarzają się rzadko lub wcale („Babel” jest zatem w mniejszości), ale kiedy już się zdarzą, trzeba się zwykle przy tym naprawdę napracować głową.
Nie znaczy to wszakże, że przekład większości tych dzieł można pozostawić sztucznej inteligencji czy też automatycznym tłumaczom (ta granica się coraz bardziej zaciera), bo są jeszcze słabo uchwytne jakości, takie jak ton całości (zwany też rejestrem) i styl, które tłumacz(ka), zwykle w zespole z redaktorką (lub redaktorem), jest w stanie uchwycić i przekazać. I wtedy powieść zachwyca, mimo – dajmy na to – banalności fabuły.
Przy podobnej fabule może powstać Harlequin albo arcydzieło.
Tak samo jest wszak z filmami.
Czy sztuczna inteligencja nie zacznie stanowić pokusy, aby „tłumaczyć” nie bacząc na te „słabo uchwytne jakości”?
Dzieciaki w szkole już piszą w ten sposób wypracowania.
Oczywiście, że zacznie, już stanowi.
Kwestia, ilu to będzie miało odbiorców – jak się sprzeda (dosłownie i w przenośni). I czy wyznacznikiem będzie autentyczność literatury, czy okrągłe (ale niewiele znaczące) zdania w ciepławym, nijakim sosie.
Wśród tłumaczy największą chyba obelgą jest opinia, że czyjś tekst wygląda, „jak przepuszczony przez Google Translate”. A niestety zdarzają się sytuacje, kiedy Google Translate robi to LEPIEJ. A na pewno bardziej zrozumiale.
I tu wkraczamy w szerszy problem dotyczący nie tylko tłumaczy.
W jakim stopniu Internet, komórki, postęp technologiczny itd. ułatwia nam życie (niewątpliwie), a jak dalece stanowi pewną pułapkę.
Jak wpływa to na naszą psychikę. Z jednej strony ułatwia kontakty, a z drugiej je jakoś spłyca.
Niestety. I stajemy przed dylematem: lepiej mieć kontakt, chociaż płytszy, czy nie mieć żadnego.
Bo to, że np. lekcje na zoomie uczą mniej skutecznie, to gdzieś widziałem udokumentowane badaniami. A wręcz są ludzie, dla których takie wirtualne spotkanie to stres.
Gdy jest to konieczność to dobrze, że jest taka możliwość.
Lepszy wirtualny kontakt np. dziadków z wnukami mieszkającymi daleko niż żaden. Jednak gorzej, gdy taki kontakt ZASTĘPUJE całkiem ten w realu.
Uczestniczę czasem w wirtualnych spotkaniach, ale nie lubię ich.
Ano tak.
Przez Atlantyk, jasne.
Albo nawet między Gdynią a Krakowem
Umykam na spotkanie z Zollami.
Andrzejem i Fryderykiem.
W realu,”Pod Jaszczurami”.
Czyżby nie było korka?No tak-ferie!
A u nas właśnie po feriach.
Czyli możesz powiedzieć: „Kierunek – Zollamt!”
No to praca na dzisiaj skończona. Do przerwy pobędę na Wyspie i jeszcze pewnie w paru miejscach.
Zmykam na przerwę.
Wracam ze spotkania z profesorami.
Jeszcze bardziej przygnębiona.
Och. Ale z drugiej strony jak przepuścić taką okazję?
Oczywiście. Bo jednak to zupełnie co innego jak obejrzeć relację.
…i znów wracamy do problemu „na żywo, we własnej osobie”, czy „za pośrednictwem Internetu”.
I ja też dotarłem do domu. Idę coś przegryźć.
Ja też.
Czyli będziemy RAZEM jedli kolację?
Choć dzieli nas odległość prawie całego Krakowa, ale to zawsze miło.
Ja już po kolacji Tetryku a Ty?
Zjadłam kaszę gryczaną (została z obiadu), grzanki z żółtym serem, drożdżówkę i …nadal jestem głodna.
Ja zwyczajowo 3 kromki, każdą z czym innym. Późno, a w dodatku pod Jaszczurami zjadłem ciastko, więc tym razem kromki były ekstaraordynaryjnie cienki…
Nie wiem, czemu, ale przegryzanie skojarzyło mi się z kablami i kratami… 😉
Pieski punkt widzenia?
A nie nutriowy?
Ja natomiast o tej porze już nie jem. Po pedałowaniu jakoś nie mam ochoty (na szczęście). Endorfiny (ponoć wydzielające się przy wysiłku) albo co.
Pospacerkowe dobry wieczór, Wyspo:)
Przebywałyśmy sobie nieśpiesznie nieskalane ludzkim tropem połacie i cieszyłyśmy się, że nocna kurzawa została we wczoraj:)
Rozumiem, że twoja towarzyszka jest już pełna werwy?
Tak, dziękuję:)
Wróciło jej szczeniactwo – biega, skacze, ryje w śniegu.
Na dziennym spacerze obwarczała trzy psy i grupkę młodzieży, które śmiały wkroczyć na j e j trawnik:)
Dobry wieczór, Tetryku:)
Witaj, Quacku:)
O tak, „nazdrowochłopskorozumowe” rewelacje etymologiczne często wiodą na manowce:) Mają natomiast tę zaletę, że dzięki powszechnemu „kojarzeniu się” bez większego wysiłku intelektuanego bywają pozytywnie przyjmowane przez „niebranżowego” odbiorcę:)
„Ludowe” pochodzenie słów bywa natomiast zabawne i można by je od czasu do czasu wykorzystać, gdyby nie swojego rodzaju „elitarność;)” gwar:)
Przytoczone przez Ciebie „pogrzeb” i „pogrzebać” nie są jeszcze tak oddalone etymologicznie, pochodzą od SCS „grebt'”. Z tego pnia mamy też „grobla” i „zgrabny”:)
Chciałam jeszcze o „Puklu Porwanym”, bo bardzo mi się spodobał, nie tylko jako „raptem wzięty na białogłowie”, ale także jako „nośnik” delikatnego, łatwo ulegającego zniszczeniu przy nieumiejętnym bądź brutalnym traktowaniu tworzywa, jakim jest włos:)
Nadmienię tylko jeszcze, że to „ludowe”, powiedzmy potoczne kojarzenie zadziałało także na poziomie paradygmatu, kiedy sałatkę coleslaw (wym. ang. /kolslou/) w Polsce przechrzczono na swojskiego kolesława (analogicznie do Bolesława czy Władysława) 🙂
Tak, „pogrzeb” i „pogrzebacz” etymologicznie są z tego samego pnia, ale w różnych kierunkach i trudno by było uzasadnić, gdzie kominek, a gdzie cmentarz
w sensie wykorzystania w przekładzie przytoczonego fragmentu. No i w ogóle jak rozłożyć „pogrzebacz” na czynniki pierwsze tak, żeby wyszło coś sensownego, co mogłoby się składać na cały wyraz? Nie da się. Chyba żeby zmienić przykład na inny, ale wtedy znów „angielskie” realia powieści przestaną pasować.
Nie czytałem tego poematu Pope’a, ale podzielam Twój zachwyt samą materią słowa w tym względzie 🙂
Przypomniałam sobie jeszcze, że „pogrzebać” istniało także w formie „pogrześć”, czego przykład mamy w naszym hymnie:)
Uff, jestem, jak zwykle po rowerowaniu i prysznicowaniu.
Uff, skończyłem pomagać Juniorowi (pisać plan pracy licencjackiej – on to miał wszystko w głowie, tylko lepiej mu wychodzi myślenie obrazem niż tekstem, jak to u artystów wizualnych) i jestem już wolny.
Co do przykładu z pogrzebaczem, sądzę, że w polszczyźnie trzeba by poszukać przetworzonych zapożyczeń z niemieckiego spolszczonych w wymowie, albo skupić się na zestawieniach typu kierownica i kierowniczka czy toaleta i toaletka…
Hmhmm. Brzmi ciekawie, trzeba będzie pomyśleć…
Też się już pożegnam, pokopertuję chwilę i udam się na zasłużony odpoczynek:)
Dobranoc, Wyspo:)
Spokojnej!
To i ja.
Dobranoc!
Witajcie!
Wciąż mi dziwnie, gdy bywam tu pierwszy z rana. Przecież zawsze była Bożenka!
A tak, to prawda.
Dzień dobry.
Coś mi dzisiaj ciężko się budzi, ale za oknem pogodnie, tyle że wietrznie.
Pani Gieniu, poprosimy.
Witajcie!
Brakuje Bożenki, Miralki, Maksa. Innych (tych, których już nie ma) osób nie znałam.
Szkoda, że nie zaglądają (albo czytają, ale nie komentują) ci, co byli na Wyspie kiedyś.
Mało nas zostało, nowi się nie zjawiają…Tak jak w życiu -coraz smutniej 🙂
No trudno. Osoby muszą same chcieć. Nic się na to nie poradzi.
Cieszmy się tym, co mamy!
Podwieczorkowe dzień dobry, Wyspo:)
Świat odwilga, Psiułka wyczekuje miskowych smakowitości, a Lena zasiada do drugopomysłowego kartkowania:)
W perspektywie jeszcze miłe spotkanie z garbatym książątkiem, a potem już tylko dom i dom do rana:)
Dzień dobry!
A ja od jutra siadam do całkiem nowego zlecenia. Dzisiaj właśnie skończyłem i pobędę trochę w pobliżu. Do przerwy, jak zwykle.
🙂
Gratuluję terminowego happy endu, Quacku:)
Ja po skończeniu zarobkowych obrzydeli podziałałam hobbystycznie, zrobiłam półtora rozdziału i zdecydowałam, że pora na maleńką odmianę:)
Skoro będziesz, to i ja częściej pozerkam na Wyspę:)
Termin, uczciwszy uszy, był na połowę marca, ale na szczęście wyrabiam się ostatnio sporo przed. Co mi pozwala lepiej (elastyczniej) manewrować zleceniami.
O! To tym lepiej:)
Moje są przeważnie na cito, a często wręcz – „na wczoraj”. Nawet (jak się ostatnio dowiedziałam) jestem ponoć znana jako „ostatnia deska ratunku”, w związku z czym mam mieszane uczucia, bo niby fajnie być taką „zawszeogarniającą”, ale już niezbyt, gdy komuś wydaje się, że także „cudotwórczynią”:) Czasem czuję te konsternacyjne wibracje po drugiej stronie słuchawki, gdy krótko mówię – „Nie!”:)
Tak, status „pogotowia ratunkowego” jest niebezpieczny.
🙂
Pośpiech bywa mobilizujący, ale – nie przesadzajmy:)
Odmawiam, bo wiem, ile czasu potrzebuję, by zrobić to porządnie. Nie miewam zwrotów (bo nie miewam) nie dlatego, że „udaje mi się”, ale dlatego, że jestem dokładna. Uważam, że profesjonalizm na tym właśnie polega – na realnej ocenie własnych możliwości:)
Złote słowa!
Złote słowa srebrnoustej dziewczynki;)
Dzięki, Quacku.
W naszej firmie rzeczy trudne załatwiamy od ręki — na cuda trzeba jednakże nieco poczekać…
🙂
To na przerwę…
To na spacerek:)
Wróciłam z knucia biurowego, za chwilę knucie na Zoomie.
Jam ci to, powrócon, dorodny i czyściutki
Pospacerkowe dobry wieczór, Wyspo:)
Ustrojony w lisią czapę garbatek snuł się wśród mgielnych woali i drobinek światła. Blask wysrebrzonych pól sprawiał upiorne wrażenie, a rozchybotane szkielety brzóz przyprawiały o gęsią skórkę… 😉
Contessa de Vampirre przechadzała się niecierpliwie wśród krużganków i akrostychów swojego zameczku myśliwskiego w stylu neogotyckim z XV wieku.
🙂
Stukot cieniutkich obcasów wibrował wśród kryształowych kandelabrów. Pod spojrzeniem jej oczu wpadające przez witrażowe okno księżycowe promienie zdawały się marznąć, kruszeć i przebijać marmurową posadzkę niczym lodowe sztylety…
Choć jeśli mogłabym wybierać, wolałabym, by nazywała się Princessa de Vampire. Żeby nie robić konkurencji pani M. Ross:)
Może być Princessa, kojarzy mi się słodko i czekoladowo.
A ja nie chciałbym robić konkurencji Magdalenie Samozwaniec, więc na tym poprzestanę
I w taki oto sposób nadmiar skrupułów przyczynił się do niepowstania wiekopomnego wyspowego horrorku…:)
Aż takie skrupuły to horror sam w sobie!
I po knuciu…
Tym razem oba knucia dodały mi trochę (tak potrzebnej ostatnio) dobrej energii.
No proszę, tak trzymać!
Bo mimo poważnych rozmów i planów było też trochę śmiechu, na którego brak ostatnio chronicznie się uskarżam.
Hmmm. Znaczy czas coś zabawnego na Wyspie opublikować…
Albo bodaj pożartować w komentarzach.
Najlepiej jak jest wszystko -poważne rozmowy na różne tematy, czegoś dowiedzieć się nowego (np.na czym polega trudna praca tłumacza), ale i trochę żartu, dowcipu, uśmiechu.
Ale to są moje sugestie, moje potrzeby, a co ja tam wiem …
Kochani, odpadam już dzisiaj, jeszcze przed lampką. Chyba zakończenie roboty jakoś mnie emocjonalnie obśrupało. Dobranoc!
Ale to są pozytywne emocje, więc oby tak częściej!
Śpij spokojnie, już bez emocji!
Jak dobrych to dobrych…snów!
Puchowych jak śnieg, który właśnie zaczął padać, snów, Wyspo:)
A tu deszcz…
Witajcie!
Środy nikt nie odwołał! Dobre i to! 😉
Dzień dobry, chociaż tak naprawdę wietrzny i deszczowy.
Mimo to zaskakująco pozytywny 🙂
Poprosimy coś dobrego na tę pogodę.
Środowo witam!
Pochmurnie,deszczowo…,ale bodaj jeździ się bez korków
A widzisz, są jakieś plusy 🙂
A ja po pracy, całkiem wyszedł ten pierwszy dzień, chyba się wciągnę w nowe zlecenie.
I na przerwę.
Załatwiłem parę drobnych rzeczy i za chwilę uruchamiam Klub Książkowy.
I już(?) jestem z powrotem. Całkiem niezły czas. Jakby nie to, że kręcę przez ustalony odgórnie czas, to mógłbym coraz szybciej wracać
a na pewno coraz dalej jechać (wirtualnie).
Właśnie zakończyłem spotkanie Klubu. Omawialiśmy książkę Y. N. Harariego „Homo deus”.
Ta lektura jest jeszcze przede mną, ale ostrzę sobie zęby.
Słyszałem mnóstwo głosów pochwalnych i kilka krytykujących tę książkę za pop-science i wybieranie argumentów pod tezę, ale muszę ją kiedyś sam przeczytać, żeby wyrobić sobie zdanie.
Za miesiąc książka Davida Graebera i Davida Wengrowa „Narodziny wszystkiego. Nowa historia ludzkości” – też moim zdaniem bardzo ciekawa pozycja. Gdybyś znalazł czas, zapraszam do Klubu!
No wiesz, u mnie jak zwykle – dużo chęci, czasu trochę mniej.
Znam ten ból…
Napisałabym parę słów, ale jestem tak wypruta, że nie potrafię na niczym się skupić…
Chyba włączę sobie cichutko (coby nie wywabić głośniejszego) jakiś koncercik pana Kamila (Saint-Saëns) i pożegluję ad Insulam Silentii…
🙂
Pospacerkowe dobry wieczór, Wyspo:)
Dzisiaj spacerek odbyty w aurze mokrego śniegu, nieustającego monologowania i pouczania… Ech… Aż chce się zaśpiewać:
ja to mam szczeeeeeęście… 😉
Udało ci się zostawić ją w lesie?
Och, Tetryku!
Nie…
Mówiłam, że jestem zmęczona:
dobry wieczór, Tetryku:)
Krótko wpław z naszej Wyspy na Wyspę Ciszy? Dobrych snów!
🙂
Nie chcę spać, chcę niegadania.
Pisanie to co innego;)
Dobry wieczór. Kto kogo pouczał?!
Bezprawojazdowa taką z prawem jazdy zrobionym ponad dwadzieścia lat temu…
Dobry wieczór, Quacku:)
Aaa. Ta bezprawojazdowa to na ilu kończynach się porusza?
O co ty Psiółkę posądzasz!
Z Psułką byłoby źle, gdyby zaczęła się poruszać na dwóch, bo ona klasycznie – to jednak na czterech:)
Uf, ulżyło mi.
Przeważnie na swoich dwóch.
A na cudzych… zdarza się, że czterech, ale do czasu.
Bo, jak mi opowiadała (ona ciągle coś opowiada, nawet podczas brania oddechu) z nieskrywanym oburzeniem, ostatnio rodzony syn wyprosił ją z auta i zostawił na jakimś przystanku empekowym.
Tak ją przy tym na samo wspomnienie zatchnęło, że zdążyłam wtrącić:
-Naprawdę nie rozumiem czemu…
Zdanie usłyszała, ironii – już nie… 🙂
Ahaa, to takie buty. No nieźle, nieźle.
Mój śp. teść (którego nie poznałem) wedle relacji na uwagi dotyczące jazdy od prawojazdowej (ale niepraktykującej) teściowej potrafił zjechać na pobocze i zwolnić do 5 km/h. I tak do skutku, aż się oduczyła.
Może wykorzystam:)
A! bo nie pochwaliłam się najważniejszym – kuzynka dziś do mnie przyjechała…
ZNOWU? Czy to inna rodzina niż ta, co ostatnio?
Bardzo inna:)
No jakiś taki czas odwiedzinowy nastał:)
Żeby nie było – bardzo lubię gości, i ją – lubię, po prostu chyba nie odtajałam jeszcze po poprzedniej wizycie. Co nie zmienia faktu, że znam jedną tylko jeszcze osobę, która tak nawija…
Kurczę! Ja ich ze sobą skonfrontuję. Zrobię dobre ciasto, naparzę kawy… I zwieję:)
I drzwi, pamiętaj, żeby drzwi zamknąć na wszystkie spusty!
🙂
Dobrej nocki, Quacku:)
À propos przekładów, przypomniało mi się takie powiedzenie, ponoć z kręgów profesjonalnych: przekład jest jak kochanka. Albo piękna, albo wierna…
Och. Ci tłumacze, których znam, zwykle się jeżą na takie dictum. To znaczy jest to analogia oddająca jakoś tam do pewnego stopnia różnicę pomiędzy przekładem literackim (tym „pięknym”) a filologicznym (tym „wiernym”), niemniej panuje ogólny konsensus, że przekład ma być taki, żeby czytelnik w języku docelowym (zwykle polskim) odniósł podczas lektury wrażenie jak najbardziej zbliżone do tego, które odnosi czytelnik oryginału.
To niebezpieczne podejście, gdy rozpatrywać je w kontekście gniotu;)
Hehe, tak 🙂 ale generalnie i gnioty się przekłada. Wiernie, jak sądzę, bo na gniotowatą fabułę najlepszy tłumacz nie poradzi.
Jakby się ktoś pytał to jestem w domu.
O, a gdzie byłaś, co robiłaś dzisiaj?
Bo ja cały dzień w domu, przy pracy. Tylko dzwoniłem i załatwiałem pewne rzeczy w przerwach.
Cała i zdrowa?
Cała, czy zdrowa to się okaże.Poobijana psychicznie i zestresowana.
Dziękuję.
Też przytulam, Maczku, i życzę uzdrawiających snów:)
Dziękuję i idę spać.
Jednak już się ewakuuję. By utonąć w fortepianowych plumkaniach…
Dobrej nocki, Wyspo:)
Dobranoc.
Spokojnej wszystkim!
Witajcie!
Pani Gieniu, coś na niespanie?
No przydałoby się. Sporo spraw pozałatwianych, sporo jeszcze przede mną.
Dzień dobry wszystkim.
Deszczowe dzień dobry!
Znów wróciła jesień, auuuu
Przerywnikowe dzień dobry, Wyspo:)
Niech będzie najlepszy! (z możliwych )
Dziękuję:)
Przeżyłam;)
Dobry wieczór (chyba już).
Dzisiaj pogoda dała z siebie wszystko poza gradem, tornadem i burzą z piorunami. Był deszcz, śnieg, deszcz ze śniegiem, wiatr, a w przerwach (nielicznych) słoneczko.
A ja się nieco wkurzyłem, bo wysyłałem ważny list na poczcie, a po powrocie znalazłem w skrzynce awizo (mimo że przez CAŁY CZAS ktoś był w domu). Jutro znów tam idę w związku z tym.
Mimo to wszystko praca całkiem wyszła.
A teraz na przerwę.
Moja przesyłka nadana na poczcie 9.12.22 dalej nie dopłynęła do USA.
Obawiam się, że zaginęła tak jak ta, którą kiedyś wysłałam do Wlk. Brytanii.
A ile sobie dają czasu na dostarczenie? Bo z tego, co pamiętam, 6 do 8 tygodni, jeżeli ma płynąć? To by jeszcze była chwila, jeżeli wziąć pod uwagę górną granicę.
Nie wiem. Potrafię „śledzić przesyłkę” tylko na terenie Polski.
Ja dziś tylko mały spacer po osiedlu, zakupy i domowa.
Jak ja tego nie lubię
Coś tam usiłuję sprzątnąć, ale to zupełnie bezsensowna, syzyfowa praca.
Jak się nie sprząta -widać bałagan, a jak się posprząta to za chwilę znowu to samo.
Dlatego należy sprzątać jak najrzadziej, tak, żeby było widać efekty, wtedy człowiek dostaje potężną dawkę motywacji, o, jak ładnie, jaki porządek po sprzątnięciu, zrobiłam/zrobiłem to dobrze
Albo codziennie i zawsze mieć wszystko odstawione na miejsce, czyściutkie i na błysk, ale …wystarczy zajrzeć do mojej torebki, aby wiedzieć, że to niemożliwe jest w moim wydaniu.
Codziennie, zawsze i wszystko czyściutkie? Apage, wtedy zupełnie nie widać efektów, człowiek się odzwyczaja od motywowania samego siebie, wpada w jakąś kompulsję, a sprzątanie staje się przymusem, a nie działaniem przynoszącym przyjemność!
Uff, a już myślałam, że powinnam się wstydzić za mój bałagan, a teraz zrozumiałam, że to jest jedynie artystyczny nieład.
Tak jest. Albo stadium przygotowawcze do Wielkiego Triumfalnego Sprzątania, które pozostawi Cię w stanie błogości!
Znam przyjemniejsze sposoby na dochodzenie do stanu błogości…
Ponoć od Stanu Błogości ważniejszy jest ponoć proces dochodzenia doń…
Ponoć?
Czyżbyś znał tylko z literatury?
No to jestem, jak to po kręceniu, całkiem już odchwycony.
Co prawda stan po pedałowaniu przypomina tę przysłowiową ulgę, co to ją człowiek odczuwa, jak tylko się przestanie walić młotkiem w głowę, ale jeżeli to ma ostatecznie pomóc na różne dolegliwości, to niech będzie ten młotek. Znaczy rower.
Właśnie doszedłem do domu i do wniosku, że doba jest jednak za krótka… 🙁
Tak ze 4 do 8 dodatkowych godzin by się przydało, to prawda.
Najszybciej można to osiągnąć, spowalniając ruch obrotowy Ziemi, ale wtedy zapewne coś by zaczęło nawalać, jak nie w ludzkich mechanizmach, to w przyrodzie
A ja nie miałabym nic przeciwko temu, żeby ten (i kilka następnych) dzień był o parę godzin krótszy:)
Dobry wieczór, Panowie:)
O, to powinien być możliwy handel wymienny – Tobie kilka godzin krócej, Tetrykowi (mnie czasem też) – kilka dłużej.
Było kiedyś takie opowiadanie Bułyczowa z cyklu guslarskiego, ale dobrze się nie skończyło.
Pomysł nie od rzeczy:)
Chociaż już wyobrażam sobie te dantejskie sceny w PUC* – ach;)
*PUC – Polski Urząd Czasu
Czy to ta instytucja, która nas zawraca w stronę średniowiecza?
Onaż. Ponieważ czas to pieniądz, każdy cofnięty rok generuje sporą sumę, którą można przyznać odpowiedniej fundacji na zakup willi.
Te fundacje, które działają w zgodzie z patriotyczną i jedynie słuszną wizją doskonale sobie radzą bez wehikułu czasu.
Wystarcza jeden podpis np. najlepszego z najlepszych ministrów.
Och. Gdybyż istniało takie prawo, które zakazuje obejmowania funkcji publicznych – wszystkich, zaczynając od poziomu gminy – a także jakichkolwiek stanowisk w spółkach skarbu państwa co poniektórym politykom…
Pospacerkowe dobry wieczór, Wyspo:)
Sypie kasza, sypie znów.
Czy od kaszy człowiek zdrów?;)
Dobry wieczór!
Nie wiem, czy zdrów, ale w ramach posiłków niskokalorycznych jem ostatnio na obiad różne kaszotta i kaszetki – i są całkiem jadalne, zwłaszcza jak się je dobrze przyprawi.
Ale jeżeli masz na myśli kaszę z nieba (i NIE mannę), to muszę powiedzieć zdecydowane brrr!
Tak, tę kaszę miałam na myśli:)
A jeśli do tej kaszy niebieskiej dodać piekielne rozgadanie, to brrr powinno być podwojone:)
Przypomniałam sobie, jak kiedyś zagaiłam powrócone ze szkoły Smarkactwo o pogodę i w odpowiedzi usłyszałam zrzędliwe:
-A daj spokój! Obrzydliwy kaszalot! 🙂
🙂
Niezły wieczór, Leno 🙂
Taka kasza to jest do kiszki!
Mój wciąż jeszcze też:)
Jak ja się cieszę, że (w przeciwieństwie do niektórych krewnych) nie zredukowałam wielkiej wanny do małego prysznica:)
Skryłaś się w wannie przed strumieniem mowy?
To by nic nie dało – vis-a-vis łazienki mam wersalkę:)
Udostępniłam wannę innym:)
I koniec mojego urlopu:)
Dobranoc, Wyspo:)
Spokojnej.
Dobranoc wszystkim!
To i ja mówię dobranoc!
Witajcie!
Jakieś ciekawe sny? Bo Q. już przed spaniem snuł ciekawe marzenia
Dzień dobry. Nic nie pamiętam ze snów, jeżeli jakiekolwiek były.
Pogoda względnie przyzwoita. Dzień mniej więcej zaplanowany.
Aaa, piąteczek już? Coś podobnego
Pani Gieniu, coś pod ten piąteczek poprosimy. Co? Nie, to JESZCZE nie teraz!
Dzień dobry!
Teraz jest w sam raz pora na dobre śniadanie.
Cisza na Wyspie.
Mieliśmy jechać na narty. Spakowani, po obiedzie, herbata do termosu, kanapki. W planie nocne jeżdżenie, czyli po ratrakowaniu tzn. od 17.
Padający śnieg przeszedł w deszcz, temperatura około zera = fatalne warunki na Zakopiance, kiepskie warunki do szusowania.
Zwyciężył rozsądek, że szkoda pieniędzy na wątpliwą przyjemność i jeszcze ryzyko przeziębienia lub utknięcia w korku na Zakopiance lub tfu, tfu odpukać jakiejś stłuczki
Makówka więc domowa. Mogłabym pięterko zacząć budować.
Co Wyspa na to?
Hm, jasne. Tu jest już ponad 200 komentarzy, buduj!
Wyspa lubi nowe pięterka!
No to buduję!
A ja po pracy i na przerwę. Bardzo udany tydzień zawodowo.
Wracam po przerwie.
Aha, dzisiaj przerwa od kręcenia.
No i cudnie 🙂
A ja może będę miała udany kawałek soboty:) Ten drugi kawałek:)
Dobry wieczór, Quacku:)
Nie do wiary — właśnie dotarłem do domu, po wyjściu z pracy ok. 15:30… To jest AŻ 11 km, wychodzi na to, że całkiem na piechotę mógłbym być nieco szybciej!
Otóż proszę państwa, stała się rzecz niesłychana: w zimie spadł śnieg! Totalnie zatkane trasy przelotowe, pełny odlot od rozkładów jazdy. Po drugiej przesiadce już się nie doczekałem na kolejny autobus — jak się okazało, po drodze minąłem rozkraczony autobus linii, na którą czekałem, blokujący całą trasę…
Znajoma – okazało się, że mieszka w pobliżu Ronda Polsadu – jechała 3 godziny do domu, nie wiem, skąd, ale też gdzieś w Krakowie. Samochodem, z mężem i dziecięciem. Jakiś armageddon.
A Smarkactwo mi doniosło, że i w Waszych rejonach sypie, Quacku.
Okrzykiem: „Ludu, jak mi śniegiem w oczy sypło!”. Więc – naprawdę- doniosło;)
Sypie, sypie. Tzn. w dzień sypało. I już zostało, nie tak jak wczoraj, kiedy prawie od razu stopniało.
Po przeczytaniu tego, co powyżej, po obejrzeniu zdjęć z zakopianki utwierdzam się w przekonaniu, że decyzja o rezygnacji z wyjazdu dziś na narty była jedyna słuszna.
…nam nie trzeba Bundeswehry, nam wystarczy minus cztery… – mawialiśmy w latach 80-tych…
No, raczej tak. Przy takich warunkach jazdy (o ile to można nazwać jazdą), to na stoku byś nie pośmigała.
O ile byśmy bezpiecznie dojechali.
A jeżdżenie na nartach w śniego-deszczu to też wątpliwa przyjemność.
Prawda. Kiepsko się jeździ w kaszy.
Jeździłem tak kiedyś we Włoszech. Podstawowe niebezpieczeństwo polega na tym, że jak jedna narta jedzie po jeszcze przyzwoitym śniegu, a druga w kaszy, to może uszkodzić narciarza. O czym rzecz jasna doskonale wiesz.
U nas już nasypane, teraz mrozi.
Dobry wieczór, Tetryku:)
Nie wiem co się dzieje, ale nie mogę kontynuować wpisu.
Tzn nie pojawia się plus, abym mogła dodać kolejne zdjęcie
Już patrzę, o ile cokolwiek będę w stanie zaradzić. Może jest ograniczona liczba akapitów/ obrazków do wstawienia?
Pospacerkowe dobry wieczór, Wyspo:)
Mrozek:)
Chrzęszcząc podeszwami, przeszłyśmy przez przyśnieżone przestrzenie;)
Dobry wieczór! Piękne zdanie do dyktanda, zwłaszcza dla cudzoziemców!
🙂
Chciałam oddać onomatopeiczny klimat dzisiejszego duetowego spacerku:)
Udało się znakomicie!
Właśnie uświadomiłam sobie, że lutowo zignorowaliśmy patronkę:)
Przez te rodzinne kołomyjki dopiero przed chwilą zauważyłam, że mamy już trzeci dzień nowego miesiąca:)
Czy może ktoścoś?
Bo ja – tym razem odpadam. Z wiadomych powodów:)
Aaaa! Makówkacoś. 🙂
Stwierdziłam i wracam na schodki:)
Borze szumiący, jak tu się dynamicznie zrobiło w ciągu tych paru minut, od których jestem!
Makówkaniecoś… Chlip!
Makówka przygotowała wpis i nie da się dalej budować, więc Makówka -nic.
Fakt!
Trochę zakręcony jestem ostatnio…
Ale luty się jeszcze nie skończył. Patronka wybaczy! 🙂
Niestety, wszystko było gotowe, ale pięterka nie będzie, bo coś się zawiesiło i nie potrafię dodać kolejnego zdjęcia.
Widać tak miało być, trudno…
Bardzo mi przykro, Maczku:(
Tym bardziej przykro, że domyślam się, jak się napracowałaś przy budowie…
Może jeszcze nie wszystko stracone… Może któryś z Wyspowych Czarodziejów dopomoże?
Kurczę! Ja ewentualnie mogę ten rodzinny nobelon wrzucić, bo to mam spisane, ale pogospodarzyć będę mogła jeszcze najwyżej chwilę teraz, a jutro to dopiero wieczorem…
I patronka powinna mieć jednak pierwszeństwo… Zrobiłabym, ale warunki domowe nie sprzyjają skupieniu w poszukiwaniach…
Poczekajmy, może jeszcze coś z Twoim pięterkiem się uda.
Makówko, zjechałem poniżej ostatniego zdjęcia, o dobrą wysokość zdjęcia PONIŻEJ ostatniego, tego pionowego z pomnikiem, i tam jest przycisk z plusikiem „Dodaj blok” (Edit: całkiem po prawej stronie przestrzeni na wpis). Nie wiem, skąd tyle pustej przestrzeni pomiędzy zdjęciem a przyciskiem.
Czyli jest nadzieja, Quacku, że coś zaradzisz?
Byłoby super:)
Ależ ja nic nie zaradzam, tylko zerknąłem do szkicu wpisu Makówki i mówię, co zobaczyłem. Trzeba zajrzeć niżej i tam można dodawać następne bloki, jak mi się wydaje.
Tak, już doczytałam:)
Wcześniej tak się ucieszyłam, że pięterko może jednak będzie, że umknęła mi fraza: „tam jest przycisk z plusikiem 'Dodaj blok'”:)
No właśnie u mnie nie pojawia się plusik!
Nawet po zjechaniu maksymalnie w dół wpisu? Bo z tego, co zrozumiałam, Quack mówi, żebyś zjechała na maksa, do oporu.
Wybacz, Maczku, ale ja w Twój wpis wchodzić nie będę, bo raczej niewiele pomogę, więc – po co?
Zjeżdżałam na maksa do oporu i plusik uparcie nie chciał się pojawiać.
Nie wiem co za
Natomiast pojawia się jakaś niebieska ramka.
Już był moment, że było dobrze, dodałam jedno zdjęcie i znów nie ma plusika.
Trudno, nie będzie wpisu, trochę pracy szlag trafił, bo segregowanie zdjęć, wybieranie, odrzucanie zajęło mi całe popołudnie, ale bywają gorsze nieszczęścia.
Czekaj, może ja spróbuję pododawać Ci parę pustych bloków z jakimś losowym tekstem, a Ty to sobie potem wyedytujesz i pozmieniasz na własny i pododajesz zdjęcia?
No to tak, moje Wyspowe Słoneczka: sądząc po odgłosach dochodzących z łazienki, czas słodkiego nicniesłuchania Waszej koleżanki dobiega końca:)
Przyjdę się jeszcze pożegnać, pewnie późną nocką i, jeśli nie będzie nowego pięterka, dodam coś. Ale co (nobelon czy wpis patronacki) dodam, będzie zależało od tego, jak późna ta nocka się okaże:)
No to spokojnej. Warunkowo
To ten urlop to miałaś jednodniowy, od rodzinki?
Jednogodzinny raczej:) Może – półtoragodzinny.
A urlop, jednodniowy właśnie, będę chyba miała jutro, bo rano planuję odwieźć kuzynkę do rodziny, posiedzieć trochę i samotnie wrócić do domu:)
I tu życzę dobrej nocki wszystkim i zmykam, bo pora nieludzka:)
Opublikowałam, bo jednak szkoda mi było mojej pracy.
Nie umiem zlikwidować tej dziury. Nie wiem czemu tekst po dziurze jest zielony. Skasowałam go, napisałam ręcznie od nowa i dalej zielony.
Jak ktoś zechce zerknąć -zapraszam
Zlikwidowałem dziurę, ale tekst nadal nie chce mi się zmienić, mimo wysiłków. Pewnie Tetryk coś poradzi.
To nie jest aż tak ważne, choć ta zieloność jest bez sensu.
Najważniejsze, że zlikwidowałeś dziurę -dziękuję.
Drobiazg, bardzo się cieszę, że się to udało uporządkować.
Przyczyną był niewłaściwy typ bloku: odsyłacz do pliku zamiast akapitu. Kolor zielony jest domyślną barwą linków w stylu Wyspy.
A tak na przyszłość: to można zmienić już po wypełnieniu bloku tekstem? Czy trzeba usunąć blok i wstawić nowy, tekstowy?
Na ogół trzeba usunąć. Konwertować można akapit na nagłówek (i z powrotem), bo taka zmiana nie usuwa żadnych właściwości bloku, natomiast blok „plik” ma własności, których się nie da zachować w bloku „akapit”, więc taka konwersja byłaby a) nieoczywista i b) nieodwracalna.
Jasne, dzięki.
Cześć.
Podesłałem właśnie na Kłakowi jakiegoś linka o Bablu:-) A ten mnie (złośliwie) tutaj odesłał:-) Jestem w niedoczasie…
Ps. Mam problem z książkami – zaczynam czytać i często porzucam w trakcie. Chyba nieuleczalny…Ostatnio wziąłem się za dzieło Mariasa – Twoja twarz jutro. Przeczytałem około 1/3 objętości zaintrygowany. Odłożyłem na bok i nie mogę wrócić. Mógłby ktoś dokończyć za mnie??? Polecam chociaż trochę przeczytać aby poczuć maestrię języka i pomyśleć o ogromie pracy tłumacza…
Cześć cześć! Ja czytam głównie podczas pedałowania na rowerze stacjonarnym, rozumiem, że nie każdy to robi (i może).
Mam jeszcze inny problem z czytaniem. Na gwiazdkę dostałem(?) prezent w postaci czytnika. Przeczytałem raptem trzy książki (akurat były takie trochę grubsze po około 700 stron) i musiałem odłożyć tenże czytnik – łzawienie i pieczenie oczu. Po odłożeniu przeszło. Chyba przeciążyłem wzrok.
Oj. Czytnik pasywny, czy z podświetleniem ekranu? Oraz – może zmiana wielkości czcionki by coś zmieniła?
Wersja z regulowanym podświetleniem (można całkowicie wyłączyć) i jego barwą. Bawiłem się oczywiście z wielkością i krojem czcionki. Tak naprawdę pomogło skrócenie czasu czytania o połowę. Objawy ostrego zmęczenia wzroku ustąpiły. Tak czy inaczej w dalszej perspektywie czeka okulista i dołożenie okularów do czytania. Od dzieciństwa jestem bliskowidzem i teraz będę pewnie machał okularami na przemian.
Witaj w klubie!