Starzy bywalcy Wyspy wiedzą, że za Oceanem mieszkają moje dwie przyjaciółki z jednej klasy SP — siostry bliźniaczki — Ewa i Danka.
Wielokrotnie o nich wspominałam, opisywałam zarówno moje wędrówki po USA jak i wspólne wakacje na wyspach hiszpańskich — na Majorce, na Gran Canaria oraz spotkania w Krakowie lub Warszawie.
W tym roku spędziłam parę dni z jedną z sióstr — Danką na włoskiej wyspie Ischia.
We wtorek 5 lipca wsiadam w pociąg, z którego mam wysiąść na stacji Warszawa Zachodnia. Tam mamy się spotkać i pojechać razem do stacji Modlin Lotnisko.
Moje pendolino się spóźnia, ucieka mi połączenie. To ratuje mnie przed przemieszczaniem się na peron 9, z którego odjeżdża pociąg do Modlina. Peron jest gdzieś poza placem budowy, czyli około 30 minut marszu. Windy, ruchome schody „póki co” są w planach, więc walizkę trzeba targać w te i wewte po schodach.
Ale o tym nikt nie uprzedza, przy kupowaniu biletu słyszę informację „w Warszawie Zachodniej przejdzie pani z peronu 4 na 9”, co na normalnym dworcu zajmuje około 10 minut.
Wsiadam w inny pociąg, aby dojechać do stacji Modlin Lotnisko i tam spotkać się z Danką, aby pójść do hotelu, który reklamuje się jako „blisko lotniska”. „Hotel blisko lotniska” wzbudza śmiech współpasażerów, jest wesoło, wszyscy wyciągają swoje komórki, uruchamiają mapki i radzą mi, że lepiej nie przesiadać się na komunikację zastępczą, ale ze stacji Modlin Miasto iść do hotelu. Winda zepsuta, znowu schody I potem już tylko spacerek w deszczu do hotelu. Ale to już razem, bo Danka też „zasięgała języka” i spotykamy się na dworcu w Modlinie Miasto. Jak kiedyś ludzie radzili sobie bez komórek?
Hotel Sokołowska mogę polecić, ale odradzam wędrówkę ok. 5 km drogą bez pobocza z walizką.
Jak pomyślę o stacji Warszawa Zachodnia oraz lotnisku Modlin jakoś przypominają mi się słowa piosenki Golców
„Tu na razie jest ściernisko,
ale będzie San Francisco”.
I mam skojarzenia z budową Centralnego Portu Komunikacyjnego.
Ale dość złośliwości.
Lecimy, zerkając przez okno. Lot odbywa się spokojnie I bez dodatkowych atrakcji.
Obok mnie siedzi 16-letnia dziewczyna, która cały czas zabawia nas rozmową o babci we Włoszech, o planach podróżniczych jak skończy 18 lat itd. Zna parę języków i jest w klasie o profilu turystycznym.
O innych miłych współpasażerach w podróży będzie w drugiej części.
Lądujemy w Neapolu, nie ma czasu na zwiedzanie, podążamy szybkim truchtem za Włochem z tabliczką Itaka, który prowadzi nas do zdezelowanego autobusu z kiepsko działającą klimatyzacją. Z maskami na twarzy tym bardziej odczuwamy upał.
Wysiadamy z autobusu „w róże” i czekamy na prom.
Mimo upału warto wyjść na górny pokład i rozkoszować się widokami.
Dopływamy do wyspy Ischia, największej wyspy Zatoki Neapolitańskiej.
Wyspa ma pochodzenie wulkaniczne. Znajduje się na niej wulkaniczny kompleks o tej samej nazwie, ostatnia erupcja w 1302 r.
Wyspa na Morzu Tyrreńskim znana w starożytności jako Pithecusai. Grecy z Chalkis założyli tam około 770 roku p.n.e. pierwszą kolonię na zachodzie, którą zamieszkiwali tak Hellenowie, jak feniccy kupcy
Wsiadamy w minibus, podziwiając widoki za oknem. Objeżdżamy dużą część wyspy — z portu Ischia przez Forio do Sant’Angelo.
Po drodze wysiadają inni turyści Itaki, ale my z Danką jedziemy dalej, a potem bardzo wąskimi i stromymi uliczkami melexem do naszego hotelu. Jesteśmy w miejscu, gdzie nie ma aut, bo jedyny dojazd jest uliczkami na szerokość melexu, gdzie melex z trudem mija pojedynczego pieszego. Na plaży więc też nie ma nigdy tłoku. Nigdzie nie usłyszałyśmy polskiej mowy, przeważają Włosi. Raz trafiła się polska kelnerka i raz ukraińska.
Oto nasz hotel TERME CASA ROSA Sant’Angelo.
Na zdjęciu oznaczyłam:
1 – taras od naszego pokoju
2 – miejsce, gdzie odbywały się tańce
3 – jadalnia
4 – schody, którymi schodziło się wprost na plażę
Na poniższym zdjęciu widać malownicze położenie hotelu — blisko morza, u stóp góry.
Nasz pokój i przylegający do niego taras. Danka kontempluje widok.
A widok jest taki:
Schody, którymi schodziło się na plażę pod baldachimem z kwiatów, tak mnie zauroczyły, że pokażę, aż trzy zdjęcia. No nie mogłam się powstrzymać, jeszcze nigdy w życiu tak nie miałam.
Ten kwietny cień i z pokoju w samym kostiumie i ręczniku wprost do morza!
Teraz jadalnia. Na drugim zdjęciu ośmaczek pije wino na dobry początek pobytu na wyspie Ischia.
Raz po kolacji były tańce, głównie włoskie, ale salsa również.
Wcześniej przy kolacji pan na zachętę grał na gitarze, trąbce, śpiewał głównie włoskie piosenki, sala mu wtórowała.
To była mała dygresja, w której znalazły się zdjęcia z różnych dni, a teraz wracamy do 6 lipca.
Dzień pełen wrażeń — samolot, prom, objazd części wyspy autobusem, kąpiel w morzu jeszcze przed kolacją, ale to jednak nie koniec tego dnia.
Po kolacji idziemy na nocny spacer do miasteczka Sant’Angelo.
Na głównych ulicach otwarte sklepy z pamiątkami, ubraniami, spożywcze, ale w bocznych zaułkach — pusto.
Po drodze minęłyśmy kościół San Michele.
Na ołtarzu Święty Sakrament, w kościele adorujący ludzie, muzyka, wokół kościoła zapalone lampki.
Na przykościelnym cmentarzu święcące się lampki. Księżyc, gwiazdy na niebie, w dole morze.
Wszystko to stwarzało atmosferę zadumy, refleksji. Wyciszenia po męczącym i pełnym wrażeń dniu.
Tak zakończył się dzień 6 lipca, kolejne opiszę w drugiej części.
Na koniec tej części jeszcze tylko wyjaśnienie tytułu dla tych, co nie śledzą na bieżąco wpisów i komentarzy na Wyspie (czyli blogu Madagaskar08).
Śniadania w hotelu były w godzinach 8-9, kolacja 20-21. Między tymi głównymi posiłkami przerywałyśmy na chwilę pływanie w morzu i chodziłyśmy przekąsić malutkie „co nieco”.
Zamówiłam ośmiornicę, która na talerzu wyglądała tak i była bardzo smaczna — miękkie, delikatne mięso. Napisałam o tym w komentarzu w poprzednim wpisie i wtedy wywiązała się zabawna dyskusja, w czasie której Wyspiarze z połączenia słów ośmiornica i maczek nazwali mnie ośmaczek.
Dalszy ciąg wakacji ośmaczka na wyspie Ischia — wkrótce.
Dobry wieczór, Makówko:)
Nie będę się rozpisywać, bo nie wiem, o czym jeszcze zaplanowałaś opowiedzieć i nie chcę Ci psuć przyjemności.
Napomknę więc tylko, że na Ischi bardzo przyjemnie wędrowało mi się po wąskich uliczkach Zamku Aragońskiego, a sama wyspa urzekła mnie brakiem tłumów, widokami i gorącymi źródłami:)
Ależ właśnie rozpisuj się ile tylko możesz i chcesz.
Cieszę się, że też byłaś na wyspie Ischia.
Na zamku Aragońskim byłam i planowałam o nim napisać w drugiej części.
Podzielam Twoją opinię o wąskich uliczkach zamku, pięknych widokach i braku tłumów szczególnie w tej części wyspy, gdzie byłam.
Z gorących źródeł nie korzystałam, wolałam pływać w morzu licząc na zbawienny wpływ słonej wody na moje stawy i pogryzioną rękę.
Miałam mało czasu -ja tam byłam tylko trzy dni.
Mam na Ischi koleżankę, którą poznałam w dość nieprzyjemnych (dla niej) okolicznościach na lotnisku, więc byłam tam nieco dłużej:)
Szkoda, że kojąca moc źródeł Cię ominęła, ale – co się odwlecze, to – nie uciecze:) One też uważane są za zbawienne niemal przy każdej chorobie:)
Maczku, napiszę o tych źródłach, ale – jutro, bo w trakcie spacerku zachciało mi się popływać w jeziorku i trochę zmarzłam. Planowałam się wymoczyć w domowej termie, ale coś mi przeszkodziło, źródło wystygło, i właśnie znowu mam gorące po wymianie:)
Napisz, napisz. Ja o nich czytałam, ale się nie moczyłam.
Mam nadzieję, że nie popsuję Ci szyków, gdy wspomnę jeszcze, że na Ischi rozgrywa się akcja jednej z opowieści „Dekamerona” P. Boccaccio:
„Ischia jest wyspą w pobliżu Neapolu leżącą. Przed dość dawnym czasem żyła na niej bardzo urodziwa dzieweczka, imieniem Restituta, córka pewnego szlachcica, Marino Bolgaro. Miłowała ona nad życie młodzieńca, imieniem Gianni, pochodzącego z sąsiedniej wysepki Procidy, a on również był w niej rozmiłowany. Młodzieniec ów nie tylko, że w dzień na Ischię przybywał, ale często, nie znalazłszy łódki, nocą drogę z Procidy na Ischię wpław przebywał, aby ujrzeć jeśli nie ją, to przynajmniej mury jej domu(…).”
(„Szczęśliwe spotkanie” w: „Dekameron, Dzień Piąty”)
Nic nie psujesz, wręcz przeciwnie. Im więcej takich informacji tym lepiej.
Dzięki temu wszyscy się uczymy i to powoduje, że robienie takich wpisów ma sens.
I jeszcze robi się romantycznie:)
Jeśli mowa o „Dekameronie”, to raczej – frywolnie:)
Racja. Ale chęć obejrzenia bodaj murów domu ukochanej to już jednak romantyzm.
Komunikat techniczny:
W nocy z piątku na sobotę możliwa jest przerwa w dostępie do Wyspy (od 02:30 do 03:00) – prace techniczne dostawcy…
To na szczęście godziny kiedy większość Wyspiarzy śpi. Nawet „nocne marki”.
I przypomniałam sobie jeszcze, że był też wiersz J. Brodskiego.
I nawet go znalazłam:):
Dla Fausta Malcovati
„Kiedyś tu wulkan straszył bełkotem,
własną pierś szarpał pelikan, potem
Wergiliusz mieszkał blisko…
Czas minął i W.H. Auden sączył tu wino.
Tynk na pałacach teraz, niestety,
nie ten, i ceny, i koszty nie te.
Ja koniec z końcem wiążąc linijkom
zblakłe litery rozciągam tylko.
Rybak odpływa w ultramarynę,
a na balkonie wietrzy pierzynę.
Jesień zalewa górskie pejzaże
nie takim morzem, jak puste plaże.
Córka i żona z balkonu rano
w dali chcą ujrzeć cień fortepianu,
żaglowca, albo zarys balonu.
Ucichły głosy i bicie dzwonów.
Niewiarygodne jest, w jaki sposób
załatwia wyspę, jak wariant losu
sirocco. Ale, przyznać to trzeba,
nikt nie zabrania nam tutaj strzelać
okiennicami. Przeciągi wszak
zmiatając kartki, stanowią znak
(my szybko głowy wtedy zwracamy),
że nie jesteśmy tu całkiem sami.
Napór miękkiego, słonego młotka
uciska czoło, gdy je napotka.
Broni wzmocniona wapnem skorupka
w zapadającym zmierzchu trzy żółtka.
Chcąc z bugenwilli wić monogramy
i wstyd pokrywać hieroglifami,
swych ograniczeń świadoma ziemia
próbuje zemścić się na przestrzeniach.
Mało tu ludzi. Gdy „ty” się słyszy,
zaraz ostrzejsze stają się rysy,
bo mowa tak jak soczewka zwiększa,
aby od twarzy oddzielić pejzaż.
Z palcem przy słowie „do domu” ręka
o wiele chętniej do lądu sięga
niż w stronę owej kłębiastej waty,
tam gdzie się kruszą i rosną światy.
Jest nas tu troje i niezawodnie
widok dla naszych oczu trzykrotnie
bardziej jest siny i bardziej nie nasz,
niż ten, na który patrzył Eneasz.”
(Ischia w październiku” – J. Brodski;
tł.: K. Krzyżewska)
🙂
Dziękuję Leno i poproszę o więcej.
Leno czy masz zdjęcia z Twojego pobytu na wyspie Ischia?
Miałam.
Popatrzę, poszukam, ale też – jutro:)
Oczywiście. Wszelkie zdjęcia mile widziane. Ewentualnie poproszę wstrzymaj się ze zdjęciami z Zamku Aragońskiego, bo o tym jak pisałam planowałam pisać w drugiej części.
Dobranocka była, lampka była, Lena była…
Krótko mówiąc: dobrej nocki, Wyspo:)
To i ja powiem dobranoc Wyspo, ale jeszcze chwilę poczekam.
Może zjawi się jakiś niespodziewany gość albo Lord wyjrzy z krzaków?
Witajcie!
Wyprawiłem już kuzyna, który w drodze u nas nocował – no ale pośnić o włoskich plażach mi się nie udało! 😉
Witam słonecznie!
Cisza na Wyspie.
Dla zapracowanych, zajętych i nieobecnych kelnereczka serwuje włoską kawę.
Osmaczek spał do 10, więc śpiący nie jest.
Wkrótce zniknie na chwilę, wieczorem będzie.
Do popotem…
Słoneczne i bardzo wietrznie porywające dzień dobry, Wyspo:)
Dzień dobry, Makówko:)
Uzupełnię w kilku zdaniach wczorajszy komentarz o gorących źródłach.
Ischia zawdzięcza ich istnienie wulkanowi (a nawet – Wulkanowi;)) Epomeo, który nie wybucha wprawdzie, ale raz na jakiś czas potrafi porządnie zatrząść wyspą.
Włosi wierzą, że te wypływające z ziemi gorące wody są remedium na wszelkie dolegliwości, a tubylczy lekarze od ponad dwóch tysięcy lat przychylają się do tej opinii:) Bez wątpienia woda jest bogata w różnego rodzaju sole mineralne, a sugestia to potężny sprzymierzeniec zdrowienia:)
Termy i parujące błota rozsiane są po całej wyspie, część stanowi główną atrakcję w hotelach, inne są bezpańskie i ogólnodostępne:)
Byłam w Termach Posejdona – przepięknym parku z basenami pośród skał i zieleni, oraz w nieco mniejszym, o wdzięcznej nazwie Afrodyta:)
Miałam też przyjemność zawitać na Baia di Sorgeto – cudną kamienistą plażkę z dzikim gorącym źródłem. Zejście po stromych schodkach nie zawsze jest możliwe, ale przy odrobinie szczęścia (które miałam), mogłam się powygrzewać w wypływającej spod kamieni bardzo gorącej(ok. 70 stopni) wodzie, a szok termiczny łagodziły napływające morskie fale:) Tam też spotkałam turystów gotujących w szczelinach ziemniaki:)
W hotelu miałam także możliwość skorzystania z czegoś w rodzaju naturalnej sauny bezkabinowej i z kąpieli błotnych. Za tymi drugimi nie przepadam, ale czego się nie robi, by być jeszcze młodszą i piękniejszą;)
A poważnie – jedynym, co psuło mi przyjemność, był zapach. Ni to siarki, ni zwęglonego drewna. Ja czułam go bardzo, choć inni mówili, że jest ledwo wyczuwalny, więc to chyba sprawa indywidualna.
Maczku, znalazłam trochę zdjęć, ale jestem niemal na wszystkich, więc wybacz, że ich nie pokażę:)
Chciałam na osłodę opowiedzieć legendę o Wulkanie Epomeo, ale już mi przeszło…
Miłego dnia.
Oj, rozchmurz się, Leno! Opowiedz, czekamy w napięciu…
Ok. Tetryku.
Musiałam odreagować. Umycie stu dwudziestu metrów kwadratowych podłogi i wytrzepanie czterech dywanisk trochę mi pomogło:)
Uskutecznię krótki spacerek, dopracuję, co zaczęłam i wstawię:)
Gdybyś kiedyś miała kłopoty z motywacją do sprzątania (ja miewam je często, niestety) – daj tylko znać! Pomożemy!
Za taką motywację to ja bardzo serdecznie dziękuję, Tetryku:)
Ale prawdą jest, że od zawsze pacyfikuję siebie sprzątaniem, a że mam taki a nie inny temperament, mam też czysto;)
Leno dziękuję za informację o ciepłych źródłach. W moim hotelu też był jakiś termalny basen, ale nie widziałam, aby ktoś z niego korzystał, był zbyt duży upał, a do morza (jak pisałam) wystarczyło zejść po „kwietnych schodach”.
Myślę, że na wiosnę, jesienią jest wielu chętnych.
Te kąpiele w mineralnej gorącej wodzie są niewątpliwie bardzo wskazane przy wielu dolegliwościach, szczególnie stawowych. Jednak dla mnie całkowicie zakazane z powodu udarów, guza mózgu i skrzepu w tętnicy domózgowej. Wszyscy lekarze zgodnie mówią, że sauna, okłady borowinowe itd. mogą spowodować u mnie katastrofalne skutki.
Witaj, Makówko:)
Oczywiście, Maczku:)
Ty wiesz najlepiej, co Ci służy, a co – nie i tego się trzymaj.
Obiecałam garść informacji o wodach termalnych, więc obietnicę spełniłam:)
I za to dziękuję. To jest to co lubię – gdy mój wpis jest „współtworzony”, ma jakby więcej autorów.
Dojechałem do domu i padłem spać… Podobno to zdrowsze, niż litry kawy 😉
Wróciłam przemoczona i bardzo głodna.
Rozgrzeję się pod prysznicem, zjem coś i pobiegnę po schodkach.
Dziękuję Tetryku za „ośmiorniczkową” Dobranockę.
Leno bardzo dziękuję za Twoje obszerne opisy, ale wybacz będę czytać i komentować jutro.
Zjadłam, wykąpałam się i (zamiast się ożywić) poczułam zmęczenie i chyba zaraz pójdę spać.
Jasne – odpoczywaj:)
Też dopiero uporałam się z wieczornymi obrządkami:)
Dobrej nocki, Wyspo:)
Witajcie!
)
Doczekaliśmy się piątku!
(Lena pewnie doda: dopiero teraz!!!
Wyspane, odespane dzień dobry!
Zbudziłam się dopiero przed chwilą!
Ołowiano-przedburzowe dzień dobry, Wyspo:)
A u nas pięknie, słonecznie. Ale niestety, żeby nie wiem jak się natężać, przed zachodem słońca dotrzeć tu nie zdążycie… 🙁
Pięknie, ale nie „bagrowo”, więc przesiedziałam dzień w domu.
Dziś była idealna pogoda na wycieczkę, ale wczorajsze siedzenie w kucki pod jednym parasolem w czasie ulewy będę za to dłużej pamiętać.
„I choćbyś nie wiem jak się natężał.
to nie ujedziesz – taki… interwał.”
😉
Tu kaprysi – albo chmurzy śniegowo niemal, albo pali pustynnie, albo wietrzy śródmorsko czyli – sztormi;)
Pospacerkowe przedubiciośmietankowe dobry wieczór, Wyspo:)
Domowe z kotemnakolanach dobry wieczór Leno!
🙂
Dobra, lecę. Marcinek czeka.
Ech… Piątek wieczór, a na mnie czeka śmietanowy facet…
Ale przynajmniej jest słodki;)
I dobrze ubity…
„dubio” znaczy wątpić, ale „dubicio”???
„Dubitio” też znaczy „wątpić”, ale ja nie wątpię, że jest świetnie ubity:)
Miłej nocki, Wyspo:)
Witam Wyspę!
Tu słońce, chmurki…co z tego wyjdzie? Pogoda domowa czy bagrowa?
Witajcie!
Witam tak późno, bo dzień zaczął się z przygodami. Po zakupach na placu, pakując je do samochodu, zauważyłem kapcia na tylnym kole. Musiałem więc, w warunkach polowych, pierwszy raz w tym samochodzie wymienić sflaczałe koło na tzw. dojazdówkę. A więc: znaleźć stosowny sprzęt w podziemiach bagażnika, rozpoznać go, skutecznie użyć… Pozostało jeszcze rozwieźć zakupy, zjeść szybko śniadanie, poszukać czynnego warsztatu i przywrócić stan oczekiwany…
Na szczęście wszystko zakończyło się pomyślnie i nawet niezbyt drogo: winny okazał się wentylek za 6 zł, plus robocizna.
To teraz zasłużyłeś na chwilę odpoczynku, prawda?
Lepiej, że po zakupach na placu niż wtedy gdy zawoziłeś kogoś na lotnisko.
Otóż to! Moje samochody, jeżeli już nawalają, to na ogół bardzo inteligentnie i przyjaźnie. W pierwszym, np. sprzęgło posypało mi się tuż przed skrzyżowaniem, na którym zwykle skręcałem z trasy do pracy, jadąc do warsztatu.
Auta dostosowane do właściciela, czyli inteligentne i przyjazne jak i on?
Nie postawiłbym garści orzechów na tę zależność!
Sugerujesz, że to Ty upodabniasz się do swoich aut?
Raczej brak korelacji 😉
Zgadzam się z Tetrykiem, że pogoda dziś w Krakowie spacerowa.
Pospacerowałam więc chwilę po osiedlu, zrobiłam zakupy i postanowiłam dziś być domowo -porządkowo -wyspowa.
I w związku z tym mam pytania:
-czy ktoś coś buduje?
– czy mogę zrobić drugą część ośmaczka?
Tak na doczekanie relacji Quacka, który wraca (chyba?) w przyszłym tygodniu.
Zasłuchanych w piosenki ośmaczek zaprasza na drugą część o wakacjach na Ischii.