Madagaskar08

Ten wyjazd wymyśliliśmy z mężem już we wrześniu. Doszliśmy do wniosku, że przed naszą 33 rocznicą ślubu możemy się wybrać sami na nasz miodowy weekend. Długi weekend… Bez dzieci, które rano trzeba na siłę wyrywać z betów, albo siedzieć i czekać aż raczą wstać… i się wkurzać… Miało być miło i romantycznie…
W piątek rano, przed wyjazdem, małżonek udał się do pracy po swój tygodniowy czek. Miał zaraz wrócić, ale zajęło mu to trzy godziny. Wstałam o 6, żeby wszystko przygotować do pakowania. W czwartek przyleciała Sara, przyjaciółka syna i zmarnowałam sporo czasu na pogaduszki z nią. Chciałam to trochę nadrobić… Kupka w pokoju rosła, a ja z listą w garści dokładałam nowe rzeczy… Po 9 wpadł małżonek z okrzykiem: „To już spakowane? Wyjeżdżamy?” Mało mnie coś nie trafiło… Po co jechać tak wcześnie, skoro możemy się zameldować nie wcześniej niż o 15, a jedzie się tam ok. 3 godzin?
Oczywiście od razu się wściekłam, bo jeszcze nie wszystko było przygotowane. Małżonek zagonił syna do roboty i zaczęli we dwóch to wszystko wynosić. Nie znoszę tego, bo nie sprawdziłam jeszcze z listą, czy wszystko jest…
Wyjeżdżaliśmy ok. 11… Małżonek od razu posadził zadek na miejscu pasażera. Powiedziałam, że w takim razie muszę wrócić do domu i wydrukować sobie trasę, bo nie pamiętam… Tylko warknął, że nie trzeba i przesiadł się na miejsce kierowcy… Pomyślałam sobie, że całkiem „miło” się nam ten „miodowy weekend” zaczyna…
Jechaliśmy nie odzywając się do siebie. Małżonek wzdychał i sapał, ale nie zapytałam o powód. Też miewam humorki 😉
Po dwóch godzinach jazdy małżonek zapytał, czy ma się zatrzymać w „rest area”. To taki jakby zajazd przy autostradzie. Są tam łazienki i maszyny z różnymi napojami i słodyczami. Oczywiście chciałam się zatrzymać, bo w samochodzie nie palę, a chciało mi się tak, że aż za uszy szczypało. Małżonek wiedział o tym…
Zameldowaliśmy się i pojechali na miejsce. I wtedy małżonek zaczął narzekać, że alergia go znowu złapała i że zaczęło się to już w domu, a teraz robi mu się coraz gorzej… Faktycznie. Oczki poczerwieniały i zaczął kichać coraz częściej. Czyli robiło się coraz romantyczniej…
Na dokładkę powitały nas chmary komarów. Gdyby nie środki do ich odstraszania, zjadłyby nas zupełnie. Nie pomyśleliśmy wcześniej, że zwykle wyjeżdżamy we wrześniu, a to już po „komarzym sezonie”. A teraz, to dopiero maj, czyli najlepszy dla nich okres rozrodu…
Rozstawiliśmy namiot i zagospodarowali nasze miejsce. Dopiero wtedy zjadłam śniadanie, bo w ferworze przygotowań do wyjazdu, jakoś zapomniałam o tym… Małżonek stwierdził, że jutro wraca do domu, bo nie będzie się tutaj tak męczył. Czy muszę pisać, ile mi to szczęścia dodało? Ugh! Pojechaliśmy do sklepu. Kupiłam „Benadryl”, czyli jeden z najsilniejszych tutaj leków od alergii dostępny bez recepty. Kazałam małżonkowi to przyjmować i zapomnieć o wcześniejszym powrocie do domu… O dziwo posłuchał…
W nocy było zimno. Na szczęście miałam jak zwykle zapas ciepłych koców. Z tego co wiem, było tylko 9 C…
W sobotę małżonek czuł się trochę lepiej, ale jeszcze nie za bardzo. Znowu pojechaliśmy do sklepu, bo przypomniało mi się, że wapno pomaga w znacznym stopniu zwalczyć alergię. To też kazałam mu przyjmować. Nie protestował i łykał…
O większym spacerze nie było mowy… zaproponowałam przejażdżkę. Jadąc na nasze miejsce biwakowe, widziałam kierunkowskaz do amfiteatru. Jeszcze tam nie byliśmy…
Jadąc do tego amfiteatru mijaliśmy dżokejskie obozowisko. Przyczepy do przewożenia koni stały równym rządkiem, a nieopodal – koniki!!! Tak się na nie zapatrzyłam, że nie zauważyłam wjazdu na parking amfiteatru. Po przejechaniu sporego kawałka, zobaczyłam kierunkowskaz – pokazujący kierunek z którego przyjechałam… Oczywiście zawróciłam. Sam amfiteatr mnie rozczarował. Przyzwyczajona do ogromnych chicagowskich budowli, byłam zdumiona, że tym paru ławkom i scence (bo trudno to nazwać sceną) nadano tak szumną nazwę… Obok zobaczyłam ścieżkę i oczywiście nią poszłam. Małżonek za mną, bo jakoś nie przyszło mu do głowy, że mógłby spokojnie udać się do samochodu i odpoczywać… Zaciekawił mnie napis przy ścieżce, mówiący żeby rowerzyści nie jechali nią, a prowadzili swoje rowery. I faktycznie… ostry spad w dół, a na dokładkę kilka ostrych zakrętów, gdzie z jednej strony dość stroma ściana skalna w górę, a z drugiej przepaść… No, może z tą przepaścią to przesada. Po prostu bardzo strome zbocze porośnięte trawą i drzewami. Ale jakby ktoś spadł, to przynajmniej by się poturbował. Byłam ciekawa dokąd ta ścieżka nas zaprowadzi… Na parking przy plaży 😀 Na tej plaży byliśmy kilka razy podczas poprzednich pobytów, ale jakoś tej ścieżki w górę nie zauważyłam…
Wróciliśmy do samochodu. Trochę ciężko się te stromizny pokonywało… w dół było łatwiej. Zastanowiłam się dokąd teraz pojechać i doszłam do wniosku, że najlepiej przed siebie 😀 Skręciłam w prawo i pojechałam. Po drodze zobaczyłam drogowskaz do Twin Valley Lake (chyba mogę to przetłumaczyć jako „Dolinę Bliźniaczego Jeziora”)… Tam też jeszcze nie byliśmy… Dotarliśmy do plaży… Było zupełnie pusto. Jedynie jakiś wędkarz plątał się po krzakach… Raptem usłyszałam miauczenie kota. Rozejrzałam się uważnie. Jakiś dziki? Czy uciekł jakiemuś turyście? Ale kto na wyjazd zabiera ze sobą kota?!!! I w końcu zobaczyłam kto to miauczy – ptak!!! Cały szary, z czarną czapeczką… Otwierał dziobek i wyraźnie słyszałam miauczenie!!! Nie wiedziałam, że są takie ptaki…
Obcykaliśmy widoczki, kilka ptaszków i do samochodu. Pojeździłam trochę w kółko i postanowiłam wracać. Jadąc nad Twin Valley Lake mijałam taki mostek nad bagniskami i malutkim stawem. Postanowiłam w drodze powrotnej się przy nim zatrzymać. Pomyślałam, że muszą tam być żółwie 😀 I oczywiście nie pomyliłam się!!! Małżonek nawet nie wysiadł z samochodu. Ułożył się tylko wygodnie z zadrzemał. Mnie to nie przeszkadzało. Oblazłam teren dokoła. Obcykałam co się dało… Zobaczyłam na niebie ciemny kształt – myszołów rdzawosterny!!! Dokoła niego latały „satelity”. Epoletniki w obronie swego gniazda atakują nawet duże drapieżniki… a ten był niebezpiecznie blisko… W sumie to zabawne, gdy kilka ptaszków, dużo mniejszych od napastnika, atakuje z takim zacięciem. W pewnym momencie te małe znikły, za to pojawił się drugi myszołów. Wyglądało to, jakby zaatakował tego pierwszego. Na pewno nie chodziło mu o gniazda epoletników, czy innych ptaków. Widocznie jeden myszołów wleciał na terytorium drugiego. Walka w powietrzu była krótka… Na placu boju (to znaczy w powietrzu) został tylko jeden…
Wróciłam do samochodu, obudziłam małżonka i wróciliśmy do namiotu… Co było pocieszające, małżonek po tych lekach i po drzemce czuł się całkiem dobrze… Była nadzieja na romantyczny weekend…

Wieczorem wybraliśmy się nad Cox Hollow Lake, czyli to jezioro, które było najbliżej naszego obozowiska…
CDN