Madagaskar08

Zaplanowaliśmy ten wyjazd w święta, czyli nie tak dawno temu. Byliśmy pewni, że bieliki już się zleciały. Razem z nami planowali wyjazd nasi znajomi, którzy świętowali u nas. Też chcieli zobaczyć te bieliki. Problem się wyłonił, gdy zaczęliśmy się dogadywać co do godziny wyjazdu. Nasz znajomy w dni wolne od pracy nie wstaje (w wyjątkowych przypadkach) przed ósmą rano. A w takie święta po świętach, to nawet przed 10. My z kolei chcieliśmy jechać między 7 a 8 rano. Później robi się tłoczno na drogach i źle się jedzie.

W sumie pojechaliśmy sami. Wyjazd przed 8 rano, to stanowczo za wcześnie jak dla naszego znajomego…

Było pochmurno, ale miałam nadzieję, że się rozpogodzi i słoneczko wylezie w końcu na niebo. Nie wylazło… Gdy wysiedliśmy na parkingu w Starved Rock w twarze uderzył nas lodowaty wiatr. Nie było zbyt przyjemnie, ale nadzieja zobaczenia bielików pognała mnie nad rzekę. Nic nie było widać… szaro, buro i ponuro. Na wyspach widzieliśmy odległe, siedzące na drzewach ptaki, ale niemożliwością było zrobienie im zdjęć. Małżonek nieśmiało zaproponował powrót do domu. A we mnie coś złego wstąpiło. To jechałam te prawie 150 km tylko po to, żeby stwierdzić, że zimno i wrócić??!!! Powiedziałam mu, że powinniśmy wejść na Eagle Cliff Overlook i tam się przekonać jak to wszystko wygląda. Zaprotestował. Pamiętał, jak kilka lat temu mało ducha nie wyzionęłam włażąc na górę po tych niekończących się schodkach. Odpowiedziałam, że jak nie dam rady, to z podkulonym ogonem grzecznie zawiozę go do domu…  Nawet się ucieszył (wredota)…

Chyba furie mnie niosły, bo weszłam na sam szczyt bez problemu i bez specjalnej zadyszki. A może po prostu dlatego, że było zimno… Latem upały nie pomagają we wspinaczce…

Minęliśmy już Lover’s Leap Overlook, czyli niższy punkt obserwacyjny, gdy na drzewie zobaczyliśmy dwa siedzące bieliki. Najpierw je usłyszeliśmy… Trudno było zrobić im zdjęcie, bo zasłaniały je gałęzie i wzniesienie. Moje szczęście ślubne przelazło przez barierki i mimo moich ostrych protestów polazło na sam brzeg urwiska. Myślałam, że coś mnie z nerwów trafi. Tam jest przynajmniej 150 metrów w dół pionowej ściany. Nie szkodzi, że pod spodem jest rzeka. Przy takiej wysokości uderzenie w wodę to to samo co w beton. Nie mogłam na to patrzeć. Normalnie zrobiło mi się słabo… Nie powtórzę co miałam mu do powiedzenia, gdy wrócił na podest. Powiedział mi tylko, że wcale nie było tak niebezpiecznie jak mi się wydaje, bo tam wszędzie jest śnieg, a nie lód, także możliwość poślizgu była znikoma… Chyba dobrze, że wiało, bo to chociaż trochę mnie ostudziło. Wysyczałam tylko „Nigdy więcej tego nie rób” i poszłam na Eagle Cliff Overlook, czyli na najwyższy punkt widokowy. Zaczęła padać marznąca mżawka. Próbowaliśmy robić zdjęcia bielikom, ale nie za bardzo nam to szło. Na obiektywach osiadała marznąca rosa i trzeba było sporo trudu włożyć w jej oczyszczanie. A i tak po kilku minutach nic nie było widać i zabawa zaczynała się od początku… Zdążyłam zrobić kilka zdjęć panoramy, chociaż nie wyglądała za ciekawie…

[Pokaz zdjęć]

Gdy kilka lat temu byliśmy tam latem, widok zapierał dech w piersiach. Teraz ta mżawka wyglądała jak mgła i zdjęcia wyglądają jak czarno-białe…

Jedno z czego byłam zadowolona to ilość bielików amerykańskich. Wydaje mi się, że była ich przynajmniej setka. Latały trochę nad lasem, w większości nad rzeką. W różnym wieku, młode i starsze… Bielik amerykański ma to do siebie, że dość długo dojrzewa. Przez pierwsze cztery lata jest brązowy, dopiero potem łepek i ogon zaczynają mu zmieniać barwę na białą. Po 4-5 latach jest już dorosły. Także patrząc na latające ptaki, mogliśmy rozróżnić które są które. Latały nam nad głowami,  prawie muskając skrzydłami… Niesamowite wrażenie!!!! Szczególnie biorąc pod uwagę ich rozmiary. Wydawało się, że gdyby tylko chciały, porwałyby nas w przestworza…

[Pokaz zdjęć]

Nie tylko my byliśmy takie wariaty. Oprócz nas było kilka osób, z tym że myśmy byli pierwsi… Na górze, bez osłony drzew wiało jeszcze gorzej niż na dole. Skostniały mi ręce i pomimo kaptura na głowie, zmarzły mi uszy. Dałam sygnał do odwrotu, przyjęty z resztą z ulgą… Byliśmy chyba na poziomie niższego punktu widokowego, gdy usłyszałam straszny rumor za plecami. Aż podskoczyłam. Odwróciłam się szybko i zobaczyłam wstającego małżonka. Zjechał na tyłku z kilku schodków. Zapytałam, czy nic mu się nie stało i pomyślałam, że co z niego za fujara, nie mógł się przytrzymać poręczy!!! Powiedział, że nic mu nie jest i poszedł pierwszy. Stanęłam na pierwszym schodku i sama nie wiem jak, straciłam równowagę… Pojechałam po tych trzech schodkach na zadku z takim samym rumorem jak małżonek. Nie dałam rady wstać… Zatroskany małżonek pośpieszył z pomocą, ale nie była potrzebna. Kwiczałam jak nawiedzona… Nie przyznałam się do swoich myśli sprzed kilku minut. Ale czy nie mogłam się przytrzymać poręczy?!!!! Dalej schodziliśmy już bardzo ostrożnie i pomalutku. (Zadek mnie boli do tej pory…)Nie chciałam upaść po raz drugi. Skończyły się schodki i zabrakło poręczy do trzymania. Małżonek znowu wywalił się jak długi. Tym razem wolałam nic nie myśleć… Dotarliśmy do parkingu bez poważniejszych problemów. Zobaczyliśmy faceta, który posypywał solą dróżkę przy Visitors Center. Małżonek mu poradził, żeby się przeniósł na trasę, bo tu nie jest aż tak ślisko. Powstrzymałam się od komentarza…

Doszliśmy do wniosku, że jest jeszcze wcześnie i możemy zajrzeć do sąsiedniego parku stanowego – Matthiessen i zobaczyć czy wodospady są cudnie zamarznięte. Przed pójściem w trasę, oczywiście łazienka. Przed samymi drzwiami, małżonek znowu zaliczył ziemię. Gdy wyszedł z łazienki, próbował się poślizgać, ale nie znalazł żadnego miejsca, gdzie mógłby to zrobić. Poszliśmy sprawdzić jak wyglądają te schody i czy jest na nich lód. Tym razem małżonek zdążył się złapać poręczy, ale teraz w niego coś złego wstąpiło i powiedział mi kategorycznie, że chce do domu. Musi sobie kupić jakieś mniej śliskie buty, bo nie ma zamiaru padać co kilka kroków. Także nie sprawdziliśmy jak teraz wyglądają wodospady. W sumie pomyślałam, że w tym kanionie nie wszędzie są barierki i gdyby faktycznie w tych ślizgających się butach „pojechał po stoku”, mógłby sobie coś zrobić. Także wsiadłam do samochodu bez protestów i pojechaliśmy do domu.

Ale teraz już wiem, że te opowiadania o setkach bielików są prawdą. I jestem pewna, że wybierzemy się tam znowu. Musimy tylko kupić mniej śliskie buty małżonkowi i na wyjazd wybrać trochę lepszą pogodę…