Madagaskar08

Może na tym wła­śnie po­lega naj­więk­sze szczę­ście w ży­ciu, że po­tra­fimy roz­po­znać mi­łość w chwili, gdy staje na na­szej dro­dze? To wielki przy­wi­lej zro­zu­mieć w bar­dzo mło­dym wieku, co ta­kiego – jaka pa­sja, ja­kie ma­rze­nia – roz­pala na­sze serce, nie po­zwala spać w nocy, spra­wia, że nie czu­jemy zmę­cze­nia, sa­mot­no­ści, przy­gnę­bie­nia, stra­chu; po­jąć, co jest tym bar­dzo oso­bi­stym re­ak­to­rem ją­dro­wym, który wy­twa­rza na­dzieję, uf­ność, opty­mizm, nie po­zo­sta­wia­jąc przy tym żad­nych ra­dio­ak­tyw­nych od­pa­dów. I to wbrew wszel­kim nie­przy­chyl­nym opi­niom czy wąt­pli­wo­ściom wy­po­wia­da­nym przez tych, któ­rzy – z braku od­wagi – stoją w oknie swo­jego ży­cia i tylko bier­nie się przy­glą­dają. Tak, bo żeby wy­znać mi­łość i wy­trwale po­dą­żać za ma­rze­niami, po­trzeba du­żej od­wagi. Na­grodą jest szczę­ście. Czy to mało? Skądże! A to dla­tego, że jest to ten ro­dzaj szczę­ścia, które nie za­leży od re­zul­tatu próby, ale wy­nika z sa­mej moż­li­wo­ści jej prze­pro­wa­dze­nia. Szczę­ście to wy­zwa­nie. Nie wiemy prze­cież, jak to wszystko się za­koń­czy, nie mamy pew­no­ści, że osią­gniemy suk­ces, nie, nie. Po­dob­nie zresztą jak za­ko­chany, który nie wie na pewno, czy jego uczu­cia zo­staną od­wza­jem­nione, a mimo to wal­czy, i to jak! Ten mo­ment – kiedy je­ste­śmy za­wie­szeni po­mię­dzy tym, kim je­ste­śmy, a tym, kim się sta­niemy, prze­mie­nieni i ufor­mo­wani przez na­sze ma­rze­nia – ma w so­bie coś nie­zwy­kłego. Mi­łość jest am­bitna. Ma dla nas wspa­niałe plany, my tylko mu­simy za nią po­dą­żać, ni­gdy nie prze­sta­jąc w nią wie­rzyć. […]

Bo o ile prawdą jest, że mi­łość uczy nas dźwi­gać się z po­rażki i przy­wraca nam wiarę w ma­rze­nia, to jesz­cze więk­szą prawdą jest to, że po­ka­zuje nam, jak ra­dzić so­bie ze zwy­cię­stwem – być może jed­nym z naj­więk­szych wy­zwań w ca­łej na­szej ziem­skiej po­dróży. Wy­daje mi się, że naj­le­piej prze­ży­wają swój suk­ces ci, któ­rych prze­peł­nia uczu­cie wdzięcz­no­ści po­do­bne do tego od­czu­wa­nego, gdy ko­chamy i czu­jemy się ko­chani. Nie dowierzamy wów­czas w na­sze szczę­ście, cie­szymy się, że na­sze uczu­cie zo­stało od­wza­jem­nione. I ta głę­boka wdzięcz­ność szybko zmie­nia się w godne po­dziwu pra­gnie­nie dzie­le­nia się swoim do­świad­cze­niem, mó­wie­nia o nim i ofia­ro­wa­nia go in­nym: by ta mi­łość mo­gła się skry­sta­li­zo­wać i można ją było prze­ka­zać ko­lej­nym po­ko­le­niom, uczy­nić nie­śmier­telną i prze­ży­wać wciąż na nowo z tymi, któ­rych ogar­nie rów­nie mocno jak nas. Chcemy, by inni mo­gli prze­żyć to pło­mienne uczu­cie, za­znać nie­wy­obra­żal­nego szczę­ścia, któ­rym hoj­nie ob­da­rzył nas los.

Mam na­dzieję, że ci spo­śród was, któ­rzy osią­gnęli w ży­ciu spore suk­cesy, dzielą się swoim do­świad­cze­niem, in­we­stują w roz­wój swo­ich współ­pra­cow­ni­ków, du­cho­wych spad­ko­bier­ców, po­tom­ków, prze­ka­zują im styl dzia­ła­nia i te war­to­ści, które wam przy­świe­cały i was pro­wa­dziły. Bo tylko w ten spo­sób ma­cie pew­ność, że ktoś bę­dzie kon­ty­nu­ował wa­szą pracę, mi­sję, wiarę, gdy was już nie bę­dzie.

A co, je­śli nie po­tra­fimy od­na­leźć tego cze­goś, co nie po­zwala nam w nocy zmru­żyć oka i co staje się sen­sem na­szego ży­cia? Bez obaw: „po­wo­ła­nie” nie za­wsze przy­cho­dzi w bar­dzo mło­dym wieku. Wy­star­czy tylko pie­lę­gno­wać swoją cu­rio­si­tas, z otwar­tym ser­cem pe­ne­tro­wać wszyst­kie za­ka­marki ży­cia, prze­mie­rzać wszyst­kie moż­liwe ścieżki, za­równo główne, jak i – może przede wszyst­kim – te mniej uczęsz­czane, a wów­czas na­sza pa­sja sama da o so­bie znać. A po­tem do­świad­czymy ko­lej­nego cudu: im bar­dziej po­świę­cimy się temu, co nas fa­scy­nuje, tym le­piej bę­dziemy wy­ko­ny­wać na­szą pracę i tym bar­dziej ją po­ko­chamy, bez względu na to, jak „wznio­sły” czy „skromny” cha­rak­ter bę­dzie ona miała. Umie­jęt­no­ści i ra­dość splotą się w jedno i będą na­wza­jem z sie­bie czer­pać.

Praw­dziwa mi­łość za­czyna się wtedy, kiedy uświa­da­miamy so­bie, że uko­chany czło­wiek nie jest na­szą wła­sno­ścią. Wie o tym do­brze Ry­nald, je­den z dwu­na­stu pa­la­dy­nów Fran­cji, ry­cerz przy­boczny Ka­rola Wiel­kiego, bo­ha­ter Or­landa sza­lo­nego Ario­sta. Za­sko­czony przez noc znaj­duje schro­nie­nie w pa­łacu i zo­staje za­chę­cony przez pana domu do pod­da­nia się pew­nej pró­bie, po­le­ga­ją­cej na wy­pi­ciu wina z za­cza­ro­wa­nego pu­charu: je­śli uda mu się to zro­bić i na jego pierś nie spad­nie żadna kro­pla trunku, bę­dzie to ozna­czać, że jego uko­chana żona jest mu wierna. Ogar­nięty pra­gnie­niem po­zna­nia prawdy Ry­nald pod­nosi złotą czarę i przy­kłada ją do ust. Po­tem jed­nak na­my­śla się i od­sta­wia ją na stół. Nie po­trze­buje do­wodu: wie­rzy i to mu wy­star­cza.

Zu­peł­nie ina­czej za­cho­wuje się ktoś, kto źle prze­żywa suk­ces, kogo prze­peł­nia aro­gan­cja i buta. Taka osoba jest owład­nięta żą­dzą po­sia­da­nia, zu­peł­nie tak, jakby to, co osią­gnęła, jej się na­le­żało, było za­gwa­ran­to­wane przez prawo, uprzy­wi­le­jo­waną po­zy­cję, wy­so­kie uro­dze­nie. A wtedy stop­niowo po­ja­wiają się cy­nizm i roz­cza­ro­wa­nie, za­cie­kli wro­go­wie szczę­ścia, po­dob­nie jak za­zdrość i ob­se­sja są praw­dzi­wymi nie­przy­ja­ciółmi mi­ło­ści.

Kto nosi w sercu szczerą pa­sję, nie ocze­kuje nic w za­mian, ale żyje nią, ce­le­bruje ją, pie­lę­gnuje i z ra­do­ścią ofia­ro­wuje sie­bie, nie ma­jąc pew­no­ści, że jego uczu­cia zo­staną od­wza­jem­nione. Do­kład­nie tak, jak dwie du­sze, które dążą do sie­bie przy­cią­gane siłą czy­stej mi­ło­ści, ak­cep­tu­jąc z sza­cun­kiem i zro­zu­mie­niem wszyst­kie ogra­ni­cze­nia, nie­do­sko­na­ło­ści i nie­pew­no­ści wła­ściwe re­la­cjom mię­dzy­ludz­kim.

( Tommaso Ghidini : „Homo caelestis” w przekł. Ewy Nicewicz)

---

Tommaso Ghidini jest szefem Działu Konstrukcji, Mechanizmów i Materiałów Europejskiej Agencji Kosmicznej.