Madagaskar08

Była sobie raz w rozległym, dającym schronienie i jedzenie lesie Sherwood banda wesołych rzezimieszków. Nieźle posługiwali się łukami, więc naturalne było, że najczęściej dorodny koziołek obracał się nad ogniskiem, a z kolei niezwykle rzadko banda musiała kontentować się kubkiem poziomek lub jagód albo koszykiem grzybów. Zresztą wcale nie uzbieranym samodzielnie, tylko odebranym rozbeczanemu pacholęciu czy pomstującej babinie.

Per saldo jednak okoliczni mieszkańcy wychodzili na sąsiedztwie z bandytami nienajgorzej; nie żeby ktoś miał rozdawać im pieniądze lub dobra ot tak, za friko, ale kiedy panowie bandyci sobie popili, to stawali się dość rozrzutni i hojnie płacili za wypite piwo, małmazję, czy też najnowszy wynalazek z gór Szkocji, zwany w spauperyzowanej, brudnej łacinie „mocarnym” – „vis-qui”. Płacili także za możliwość podszczypywania – i nie tylko podszczypywania – miejscowych Saksonek, zazwyczaj płowowłosych i bardzo konkretnie zbudowanych.

Żyli więc sobie bandyci na marginesie średniowiecznego społeczeństwa całkiem nieźle, co oczywiście było solą w oku miejscowego zarządcy, Szeryfa z Nottingham, który miał jak każdy normalny człowiek imię i nazwisko i nazywał się Roger de Laci. Roger pod wpływem zarówno sugestii z dołu (zausznicy) jak i żądań z góry (książę Jan Bez Ziemi) uznał, że taki samorządny niezależny związek jak banda z Sherwood nie ma racji bytu w systemie feudalnym, w którym – jak wiadomo – każdy ma miejsce przydzielone przez Boga i nie powinien się z tego miejsca wychylać w górę ani na boki. A jak się wychyla – należy przyciąć.

Dlatego też za bandą rozesłane zostały listy gończe. Znaleźli się na nich ważniejsi bandyci. Był więc Mały John, chłopisko wielkie, postawne a kudłate, człek mocarny, niezrównany w mordobiciu i ręcznym otwieraniu mostów zwodzonych. Był braciszek Tuck, mimo tuszy zwinny i silny, który pod noszoną już tylko li dla facecji tonsurą krył przebiegły umysł, sprawny w planowaniu napadów i unikaniu pułapek. Był też Szkarłatny Will, zwany tak, ponieważ kiedy się wkurzył – co następowało bardzo łatwo – twarz i kark czerwieniały mu niebezpiecznie; biada jednak temu, który próbował z tego drwić, albowiem był Will znakomitym szermierzem, przerabiającym przeciwników na mielone równie sprawnie za pomocą miecza jednoręcznego, półtoraka i olbrzymiego claymore’a. Był piękny Alan z Doliny, który tym się odznaczał, że od płowowłosych Saksonek wolał płowowłosych Sasów (i całkiem często z wzajemnością), a już po trzecim piwie gardło wygładzało mu się tak, że nie powstrzymałbyś go przed wykonaniem żadnej pieśni. Była także kruczowłosa Marianna, której delikatna sylwetka i skromnie spuszczony wzrok – zdarzało się – zmyliły niejednego, ale zaraz z błędu wyprowadzał go ostry myśliwski kordelas, albo z dalszej odległości – cisowy łuk po dziadku.

Był też w tej bandzie – ale już nie na listach gończych Szeryfa – jeden młodzieniec, który niczym szczególnym się nie odznaczał. Jak na średniowiecze, był to całkiem zwyczajny facet. Z łuku strzelał średnio, mieczem i inną bronią białą robił przeciętnie, w zapasach wręcz zwyciężał prostych kmiotków, ale już z przyboczną gwardią Szeryfa nie miał większych szans. No, raz mu się udało, był w odpowiednim miejscu i czasie i podstawił nogę temu rycerzowi, co trzeba, czyli w tym przypadku Sir Gejowi z Gisbourne. Ale też właśnie dlatego nie był to czyn, który by mu u reszty bandy przyniósł uznanie. Imię tego młodzieńca – Robert z Locksley.

Robert miał jeszcze jeden zwyczaj, sprawiający, że inni bandyci patrzyli na niego z politowaniem: otóż nader często zaszywał się w lesie nieopodal obozowiska, skrobał się w głowę, stękał, gryzł paznokcie i w ogóle zachowywał się, jakby był niespełna rozumu. Przynajmniej tyle widzieli i słyszeli pozostali. Dlatego też braciszek Tuck znacząco kręcił kółka palcem na tonsurze, a inni gromko się śmiali. Ach, jakże się mylili! Robert zawsze nosił przy sobie manierkę z inkaustem, zaostrzone pióro i pęk pergaminów, na których spisywał wszystkie przygody bandy – z nader specyficznego punktu widzenia i w sposób jakoś tak nie zawsze zgodny ze stanem faktycznym. A przecież to te właśnie pergaminy ostały się przez wieki i przekazały nam najbardziej dzisiaj popularną relację o tamtych wydarzeniach! I tak narodził się najlepszy łucznik, szlachetny i czuły, mądry i z charyzmą – Robin Hood. A Szeryf Nottingham z Rogera stał się już na wieki złym Szeryfem.

Dlatego zapamiętajcie, drodzy Czytelnicy – warto nie tylko czytać, ale i pisać: pamiętnik, dziennik albo bloga. Bo to wiadomo, czyja wersja przetrwa dłużej?

________
Tekst chroniony prawem autorskim. Opublikowany na blogu madagaskar08.pl oraz w witrynie www.kontrowersje.net . Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i przedruk tylko za zgodą autora.