Madagaskar08

Szanowni Państwo!

Zainspirowany ustaleniami mojego szanownego kolegi, profesora K. Yeskova, przeprowadziłem w ciągu ostatnich miesięcy szereg badań, obejmujących wiele woluminów z Państwowego Archiwum Akt Nowych, zawierających również niepublikowane fragmenty Czerwonej Księgi Marchii Zachodniej. Wynika z nich niezbicie, że szacowny nasz poprzednik, niewątpliwy twórca podwalin pod historię Śródziemia, profesor J.R.R. Tolkien, poszedł na lep taniej popularności, przedstawiając opowieść o tzw. „pierścieniu trzymającym władzę” w sposób nie do końca zgodny z prawdą historyczną.

Niezgodności zaczynają się już na poziomie interpretacji związków międzyludzkich (i innych ras). W aktach oznaczonych symbolem „Hiacynt” znalazłem szczegóły związku elfa Legolasa i krasnoluda Gimlego, z których niezbicie wynika, iż bohaterów tych łączyło coś więcej niż tylko tzw. męska przyjaźń. Pikanterii całej sprawie dodaje fakt, że byłby to nie tylko związek homoseksualny, ale także międzyrasowy, a takowe związki w Śródziemiu były skrajnym ewenementem – dość wspomnieć, że w całej znanej historii były tylko trzy takie przypadki, a i to między ludźmi i elfami (Luthien z Berenem, Idril z Tuorem i Arweny z Aragornem). Cóż więc sądzić o występnym uczuciu pomiędzy elfem a krasnoludem? Czy „przyjaźń pomiędzy Lasem a Górą” nie powinna być wykreślona ze spisu szkolnych lektur?

Moje wątpliwości wzmogły się po przeczytaniu akt niejakiego Mithrandira, znanego również jako TW Gandalf. Jego częste podróże i pozyskiwane podczas nich informacje wyraźnie wskazują na przynależność tego osobnika do numenorejskiej agentury . Świadczą o tym również częste zmiany tożsamości, do których sam zainteresowany przyznaje się z dezynwolturą godną arcyszpiega: „Wiele mam różnych imion w wielu różnych krajach (…) Mithrandir dla elfów, Tharkun dla krasnoludów; Olorinem zwano mnie za niepamiętnych czasów mojej młodości na dalekim zachodzie; Inkanusem – na południu, Gandalfem – na północy”.

Sama zresztą agenturalna działalność tego pana nie byłaby aż taką sensacją, jednak zmuszony jestem wysunąć pod jego adresem poważniejsze oskarżenia natury moralnej. Co kryło się za jego częstymi podróżami do Shire, kiedy to za wozem pełnym zabawek i fajerwerków uganiały się młode hobbicięta? Czy skłonność do tych północnych karłów nie daje nam do myślenia? A już gotowość do samotnej podróży spod wzgórz Dol Baran do Minas Tirith na jednym siodle z hobbitem Peregrinem Tukiem i niejasne wspomnienia tego ostatniego świadczą o Mithrandirze jak najgorzej. „Pojedziesz teraz ze mną. Przekonasz się, jak niesie Gryf” – oto jego słowa wypowiedziane do hobbita przed wspomnianą podróżą, w obecności osób trzecich. Na złodzieju czapka gore – TW Gandalf niedługo po tych wydarzeniach w pośpiechu opuścił Śródziemie na pokładzie jednego z elfich statków.

Prawdziwą jednak perełkę zachowałem na koniec. Otóż wiadomo powszechnie, że Powiernik Pierścienia wraz ze swoim wiernym sługą podróżowali przez Nindalf, Północne Ithilien i Mordor, prowadzeni przez przewodnika Smeagola, którego teczka w Archiwach zawiera również pseudonim operacyjny TW Gollum. Cóż stało się z tym osobnikiem? Nie ma niezależnych świadków, którzy mogliby zeznać pod przysięgą, że widzieli go PO zakończeniu misji Powiernika Pierścienia. Prześladowanie panów Bagginsa i Gamgee na pustkowiach płaskowyżu Gorgoroth? Walka z Powiernikiem Pierścienia w Sammath Naur? Cóż, to tylko wersja jednej strony tych wydarzeń, dodajmy, strony zainteresowanej ukryciem prawdy.

Pewne światło na sprawę rzucić mogą wspomnienia samego Samwise’a Gamgee, który konsekwentnie buduje obraz zwyrodniałego, fizycznie zniekształconego stwora, aby w pewnym momencie niebacznie zacytować własną groźbę „Ugotuję Smeagola na miękko w tym garnku, jeśli nie zrobi tego, o co go proszę!”. Czy muszę mówić, jaką zemstę wywarli obaj hobbici na Bogu ducha winnym prostym przewodniku, kiedy uznali, że ich zdradził? Czy wymaga dalszych wyjaśnień fakt, iż w ostatni etap drogi przez Mordor ruszyło trzech podróżników, a powróciło tylko dwóch? Czy wobec trudności aprowizacyjnych możemy wziąć pod rozwagę możliwość popełnienia przez hobbitów kanibalizmu? Jakże wygodnie brzmi ich opowieść o upadku TW Golluma w płynną magmę! Niestety brak dowodów rzeczowych i ucieczka Frodo Bagginsa ze Śródziemia (notabene tym samym statkiem, na którym płynął TW Gandalf – przypadek?) nie pozwalają ustalić prawdziwego przebiegu wydarzeń!

Kopię niniejszego listu, opisującego moje ustalenia, wraz z załącznikami, posyłam również do Instytutu Pamięci Numenoru, Oddział Gondor-Wschód.

Z poważaniem

Gomond ben Grima
Wydział Historii Najnowszej
Rohańska Akademia Nauk

____________

Tekst chroniony prawem autorskim. Opublikowany na blogu madagaskar08.pl. Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i przedruk tylko za zgodą autora.