Bywają tygodnie, gdy nic się nie dzieje i takie, które obfitują w ciekawe wydarzenia. Czasami nie trzeba do tego jechać daleko od domu.
Opiszę więc jeden wrześniowy tydzień.
9.09.19
W poniedziałek przeprowadzam się na trzy dni do przyjaciółki, której mama mieszkała w prywatnej kamienicy. Mama zmarła, mieszkanie trzeba opuścić.
Stali bywalcy Wyspy wiedzą, pisałam o tym.
Na chwilę zostawiam koleżankę samą z porządkami, bo idę na barkę na debatę o stanie polskiej służby zdrowia. Koleżanka rozumie, bo przecież jak mogłam nie pójść skoro jako przedstawiciel lekarzy będzie ktoś z kim znamy się od dziecka.
Rodzice się znali, on był w VII klasie, gdy ja zaczęłam naukę w I. Wszystkie koleżanki zazdrościły mi starszego kolegi, który po lekcjach odprowadzał małą Ewunię do domu. (co miał zrobić jak mu jego mama kazała?)
Z panem doktorem wyściskaliśmy się więc „na misia”.
Obok stał pewien poseł L.
Poniżej zdjęcie z debaty. „Misiowanie” nie było fotografowane.
10.09.19.
Cały dzień z koleżanką zajmujemy się przeglądaniem, segregowaniem, sprzątaniem itd.
Najwięcej wspomnień, przemyśleń, wzruszeń , ale i śmiechu wywołuje lektura niektórych listów.
„Ty niedobry brzdącu czemu nic nie piszesz, a my z ojcem się martwimy” -to mama do mojej koleżanki, gdy była na kolonii. Przy tej okazji odżywają stare wspomnienia, bo byłyśmy w jednej klasie w SP i w LO, a kontakt utrzymujemy cały czas, mimo że dzieli nas odległość prawie 300 km.
Przy wyciąganiu rzeczy z pawlaczy zakładamy maski, bo kurz aż zatyka. Trochę się przy tym dobrze bawimy, choć w powietrzu wisi przecież smutek, bo okoliczności są takie, jakie są.
11.09.19
Dalszy ciąg porządkowania, ale wieczorem mała odskocznia-spotkanie
z Jackiem Kulonem.
Autor o sobie pisze — z zawodu socjolog, z zamiłowani podróżnik, fotograf,
a także -po trosze- dziennikarz-publicysta.
Mimo zmęczenia trzydniowymi porządkami poszłam zaciekawiona tematem -wszak Hiszpania to temat pięterek Zochy i Quackiego.
Nie tylko Hiszpania mnie zachęciła, lecz również miejsce. Cyklicznie odbywają się tam slajdowiska, przychodzą stali bywalcy i zawsze panuje miła, życzliwa atmosfera. Coraz mniej takich miejsc, w których wszyscy się do siebie uśmiechają. Dlatego warto przyjść, aby na chwilę odetchnąć od szarej rzeczywistości i wraz z prelegentem znaleźć się w jakimś miłym miejscu, a w przerwie skosztować potrawy z regionu, o którym jest slajdowisko i podzielić się wrażeniami z innymi słuchaczami.
12.09.19
To dzień, w którym obchodziliśmy 30 lecie zaprzysiężenia rządu Tadeusza Mazowieckiego.
Ważna data w naszej współczesnej historii.
Z tej okazji w PAU odbywa się konferencja POLSKA ROKU 1989 I 30 LAT PÓŹNIEJ.
Konferencja składa się z dwóch sesji.
1. PROBLEMY SPOŁECZNE I POLITYCZNE .Biorą w niej udział: prof. Tomasz Gąsowski, prof.Andrzej Mączyński, Jerzy Stępień b. prezes T.K., Henryk Woźniakowski Prezes SIW „Znak”. Prowadzi – prof. Janusz Orkisz.
2,PROBLEMY GOSPODARCZE z udziałem profesora Jerzego Hausnera, Dr n. med. Andrzeja Kosiniaka-Kamysza, dr Janusza Steinhoffa, dr Tadeusza Syryjczyka. Prowadzi -b.poseł Edward Nowak.
Zanim konferencja się rozpoczęła Makówka wita się „na misia” z jednym z uczestników .Obok stoi pewien poseł. Ten sam co obserwował „misie” przed debatą o zdrowiu na barce w poniedziałek.
Kolega mówi do posła L.”widzisz tak to już jest w naszym Stowarzyszeniu”. Poseł żartuje „ale wiesz ona w poniedziałek komu innemu się rzucała na szyję”.
W przerwie między sesjami jest mały poczęstunek.
Korzystam z okazji, aby zrobić zdjęcie Marszałkowi Senatu. Obok senatorów stoi poseł, który już mnie zapamiętał z „misiowania” , więc proponuje, żebym stanęła między senatorami i podała mu aparat fotograficzny.
Zawsze to jakaś pamiątka, a gdyby nie te „misiowania” to by tego nie było.
Uczestniczenie w tej konferencji było dla mnie odskocznią od debat oglądanych w telewizji.
Przy jednym stole siedzieli ludzie z różnych opcji politycznych jednak nikt nikogo nie przekrzykiwał .
Warto więc było przyjść nie po to, aby sobie zrobić pamiątkowe zdjęcie
z senatorami (ha, ha), ale z pierwszej ręki posłuchać jaka atmosfera panowała w czasie tworzenia rządu Mazowieckiego.
Na koniec konferencji jest moment, który nie tylko mnie zapadnie długo w pamięci.
Profesor Zygmunt Kolenda mówiąc o tamtych latach nawiązuje do sytuacji obecnej. Mówi to głosem łamiącym się ze wzruszenia. Wszyscy wstają, łzy w oczach mają nie tylko kobiety.
Potem jest druga część uroczystości -rejs statkiem po Wiśle od Wawelu do Tyńca i z powrotem.
.
Na płynącym statku przy księżycu odbywa się debata . Z zaproszonych gości zabrakło Janiny Ochojskiej, gdyż poczuła się akurat gorzej.
Nie będę pokazywać zdjęć wszystkich uczestników debaty.
Pokażę jedynie dwóch. Najpierw prof. Kolenda, gdy podeszłam do niego, podziękować za chwile wzruszenia w PAU.
Zanim zaczęła się debata udało mi się z nim porozmawiać. Klasa, mądrość, zatroskanie o losy kraju. Żona powiedziała do mnie „ja też się wzruszyłam w PAU”. To jest ten moment.
A teraz już w czasie debaty.
I drugie zdjęcie z debaty na statku.
14.09.19
Zwiedzałam zamek i skansen w Dobczycach. Opowiem o tym może przy innej okazji i zakończę pięterko zdjęciem Makówki w dybach.
Wam pozostawiam domysły czym na to zasłużyłam skoro ja zawsze przecież grzeczna jestem.
Zapraszam na pięterko, w którym jest wszystkiego po trochu -kondycja polskiej służby zdrowia, szkolne wspomnienia, historia przeplatająca się ze współczesnością, wędrówka po Hiszpanii -mam nadzieję, że każdy może wybrać jeden temat, który warto rozwinąć.
Bry…
Dzień dobry, nowy dzień i nowe pięterko – lubię!
Czy pan Jacek mówił przekrojowo o Hiszpanii, czy skupiał się na jakichś regionach? Bo myśmy ostatnio byli przecież „tylko” w Andaluzji, głównie Sewilli, a jakiś czas przedtem w Salamance (Kastylia i Leon), a tyle jest jeszcze innych okolic.
Oraz: Nic dziwnego, że Makówka wita się „na misia” z posłami, skoro maseczka na zdjęciu wygląda jak mordka misia właśnie
Ostatnio w komentarzach bywa, że kopiuję czyjeś teksty (zawsze wtedy oczywiście to zaznaczam).
Tak zrobię więc tym razem, bo po co mam klecić nieudolnie słowa skoro ktoś zrobił to lepiej?
Książka „Hiszpania- dumna kraina miłości” nie jest przewodnikiem czy też dziennikiem podróży po Hiszpanii. Jest rodzajem esejów podróżniczych, które zawierają szereg historycznych ciekawostek. Autor chce zainteresować czytelnika Hiszpanią, ale tą mniej znaną: północną. Opowiada zatem o Cervantesie, Cydzie, Kolumbie, Loyoli, Picassie, czy… Templariuszach. W książce znajdziemy zaskakujące odpowiedzi na pytania:
Kto tak naprawdę, jako pierwszy opłynął dookoła Ziemię?
Jak się nazywa największa -trwająca tydzień fiesta hiszpańska ?
Z jakiego miejsca w Hiszpanii jest najbliżej do Maroka? – Bo nie z…Gibraltaru!
Dlaczego Cervantes musiał uciekać z Madrytu i dlaczego Hiszpanie nazywają go: „Manco de Lepanto”?
Slajdowisko to nie spotkanie autorskie. Nie był więc to wywiad z autorem, lecz pokaz zdjęć ilustrowany opowiadaniem. Pan Jacek opowiadał trochę to co jest w tej książce, a trochę innych rzeczy, gdyż jak sam o sobie mówi jest pasjonatem i miłośnikiem Hiszpanii.
Panie Q podejrzewasz, że w szacowne progi Polskiej Akademii Umiejętności poszłam w masce misia?
Dzięki za cytat, a więc trochę inaczej – nie krainami, tylko postaciami. To faktycznie ciekawy trop, zwłaszcza kiedy któraś z postaci dużo podróżuje.
Nie podejrzewam o maseczkę w PAU, ale widocznie maseczka miała taki wpływ, że nawet po jej zdjęciu kontynuowałaś misiowatość!
Bo misiowatość z tymi, których się lubi jest miła.
Przytulanie jest doskonałą terapią, prawda?
Nawet wirtualne!
Witajcie!
Po tak zacnych personach strach się do Makówki zbliżać, żeby szacownych śladów nie zatrzeć! A co dopiero o misiu…
Tetryku Ty -człowiek wszechstronnie utalentowany?
Persony były faktycznie zacne i dobrze było zobaczyć ich na żywo, posłuchać co mają do powiedzenia i popłynąć z nimi statkiem.
Przy wchodzeniu na mównicę w PAU była zabawna sytuacja -panowie wzajemnie się przepuszczali:
„pan pierwszy!” „nie to pan pierwszy!”.
Czuło się w tym nie jakieś zagranie pod publiczkę, lecz faktycznie wzajemnie okazywany sobie szacunek. Prowadzący tę część spotkanie skomentował to z uśmiechem „cóż proszę Państwa tu jest Kraków!”.
Dzień dobry 🙂 Powyższy wpis , to fragment obszernego pamiętnika Makówki , a do pamiętników nie powinno się wtrącać , bo fałszuje się historię . Do wielkiego czasami entuzjazmu , kiedy nie wiemy co ze sobą zrobić , pasuje zakończenie pewnego wiersza o chorobie miłości : Dusza ma wyje z rozpaczy i jeśli ktoś przyjdzie i kości mi obije , wtedy jestem zdrów , wtedy wiem ,że żyję ! Ale nie korzystaj z moich rad , bo to są porady dla zdradzonych wilków .
Maksiu!
Nie piszę pamiętnika i jedynie tu na Wyspie dzielę się moimi odczuciami.
Generalnie wolę mówić, pisanie nie jest moją mocną stroną.
Zdradzony wilk? Ależ wilczyce też bywają zdradzane. Makówki również.
A dusza Makówki często wyje z rozpaczy, ale wtedy stara się zakładać maskę z uśmiechu.
Tych, co zaglądnęli tu wcześniej informuję, że teraz uzupełniłam pięterko o 5 zdjęć.
W nocy zaczęły mnie ogarniać różne wątpliwości i stwierdziłam, że jak nie opublikuję przed pójściem spać to rano tego nie zrobię.
A już jednak byłam troszeczkę śpiąca.
Gdzie jest Skowronek????
Ktoś coś wie?
Ale w tym wspomnieniu nie powiedziałaś nam jednego: kto cię zdybał? 😉
Się zwyczajnie doigrała
Brutusy dwa się dobrały!
Dzieńdobrywieczór, można się tak przywitać?
Pociągająca jestem nieco, chlip… i mimo to zadowolona, bo odwaliłam kawał roboty.
Maczku, jak Ty to robisz to ja naprawdę nie wiem, skąd ta energia i czas? Nawet na knucie
A ja wcale jeszcze nie idę na przerwę, dopiero za chwilę, bo mi wypadło nabożeństwo żałobne za teściową córki kuzyna małżonki (czyli Szypra). Brzmi to jak bardzo odległa rodzina, ale z tą córką widujemy się chyba najczęściej ze wszystkich przedstawicieli tutejszej rodziny małżonki.
Więc: jeszcze chwila pracy, dopiero potem fajrant, i dopiero potem przerwa.
A jutro rano – fru na branżowy zjazd.
Prosto od mamy pojechałam na uliczne knucie.
Mama czuje się lepiej, choć dalej bierze antybiotyk.
Knucie poszło całkiem dobrze-nikt mnie nie opluł ani nie zwyzywał, parę rozmów było nawet całkiem konstruktywnych.
Jutro znów knucie od rana, ale tym razem nie uliczne.
Koniec przerwy. Jutro wstaję… bardzo rano.
Więc dzisiaj zmykam.
Dobranoc!
Dzień dobry
Wymaga pewnej uwagi i troski 
Nie mogłabym zostawiać go samego niemal codziennie. Nie miałby z kim pogadać (choć z zasady jest milczkiem), poopowiadać co mu się w ciągu dnia wydarzyło. Fakt, że nie codziennie to robi…
Podziwiam, Makóweczko, Twój zapał i energię
Ale takie zajęcia to nie dla mnie. Za mało czasu poświęcałabym małżonkowi i domowi.
A małżonek, choć w kwiecie wieku, to jednak jak dziecko
Dzień dobry bardzo poranne (od wschodu widać już brzask).
I do widzenia, do jutra.
Baw się dobrze Mistrzu. Choc to chyba praca będzie w pewnym sensie?
Witam!
Jadę knuć!
Do popotem…
Jak ja już wyszłam z domu to Gienia też niech już poda herbatę, kawę itd.
Dla mnie do autobusu poproszę!
Też się napiję, bez Ciebie, jak Gienia poda
Teraz już możesz ze mną Skowronku.Jestem w domu choć nie w swoim.
Już po knuciu.
Na statku jak pisałam nie było Janiny Ochojskiej, Dziś była.Zostala przywitana oklaskami na stojąco.
Wrzucę jutro jakieś zdjęcie jak dotrę do domu,bo dziś nocuję u przyjaciółki,tej co to pisałam wyżej.
Bawcie się dobrze i bądźcie grzeczni,bo z komórki będę sprawdzać od czasu do czasu.
Odchodzą najlepsi ,a ci obecni to już nie ta klasa.
Takie myślenie to jednak objaw cholernej starości chyba,ale dziś mi smutno jakoś
Se chlipnela Makówka.
Dobry wieczór 🙂 Nie ta klasa , nie ta klasa … I nie te czasy . Kiedyś , oprócz znajomości abecadła , uczono jeszcze kaligrafii , o pięknym pisaniu wszystkich literek tego abecadła . Dzisiaj już na takie fanaberie nie ma czasu. A skutek jest taki , że np. napisaną odręcznie receptę przez pana doktora z tytułem doktora , nie może odczytać magister w aptece . Wszyscy się gdzieś spieszą , wiele prostych funkcji przejmują automaty , a jest już parę homo modeli , które mają zastąpić człowieka przy wykonywaniu nieskomplikowanych czynności . Na razie . Trwa wyścig czołowych ośrodków naukowych , do zastąpienia człowieka robotem . Muszą zatem zmienić się też zachowania nabyte w tradycyjnych szkołach ,na rzecz niestety tej trochę sztucznej inteligencji . Ale tego trendu już nikt nie zatrzyma
Głowa mi dzisiaj pęka w szwach, pogoda? Nie sądzę.
Spokojnej – Wszystkim obecnym, zaglądającym i wyjechanym 😉
Spokojnych snów!
Witaj, Makówko.
Słowem – tydzień efektywny i efektowny:)
U mnie pracowicie nad miarę, więc wybacz, że tak króciutko:)
Pozdrawiam:)
Leno!
Też pozdrawiam i dziękuję, że znalazłaś czas na zerknięcie na mój efektywny tydzień.
Witajcie!
Zawołałam Gienie i poprosiłam o odrobinę czegoś rozweselejajacego do herbaty.
Ktoś ze mną?
Sama się napiłam.Dwa razy wysłuchałam Dobranockę,obejrzałam pana Janeczka i poryczalam się.
Serio,nie wirtualnie.
To ostatnie chwile w mieszkaniu,w którym tyle godzin w swoim życiu spędziłam.Wiele razy nocowałam, dziś była ostatnia noc.
Ja mam w filiżance
Z misiem pod pachą biorę się do roboty.Ostatnie sprzątania i pakowania.
Tylko czemu widzę wszystko niewyraźnie?
Ach to tylko oczy się pocą…
Mogę Ci oczęta osuszyć? Noo wiem, kto inny lepiej by to zrobił
Znasz kogoś takiego Skowronku?
Dawaj mi go tu ,teraz.
Wszystko już spakowane…do popotem…
Dzień dobry. Komu nie uwalniają się endorfiny ? Układ nerwowy czy przysadka mózgowa szwankuje?
Mnie jedno i drugie 🙁
Jednak jakoś trzeba się ogarnąć, nie?
Dzień dobry 🙂 Ach , jak ja nie lubię takich „pocieszających ” sytuacji . Przecież codziennie , mamy po trosze wszystkiego . Trochę dobrego , trochę złego trzeba to ze sobą wymieszać i okaże się , że jest tak jak było , zatem nie narzekajmy , bo gorzej już było . Wspomnienia , uzupełniane pamiątkami w postaci fotografii , zapisów , notatek, pozwalają wracać do dawnych wspomnień i ułatwiają przeskok przez nieuniknione chwile słabości . Głowa do góry ! Szkoda łez ! Będzie , bo musi być lepiej , bo mówię to ja specjalista od nieszczęść życiowych !
Maksiu!
To jest zwykły babski sentymentalizm. Dzielę się nim na Wyspie, gdyż taka już jestem, że dzielę się z Wami moimi emocjami, wrażeniami, odczuciami.
To nie jest w kategorii nieszczęść życiowych. W życiu najważniejsi są ludzie. Odeszła mama przyjaciółki, klucze od mieszkania zostały przekazane właścicielowi…
Koleżanka samochodem obładowanym po brzegi jedzie już w kierunku swojego domu. Pożegnałyśmy się słowami „zakończył się pewien etap w naszym życiu”. Nie będzie już wielogodzinnych rozmów na tapczaniku.
Telefoniczny i mailowy kontakt to już nie to samo. Pewnie pojedziemy razem na jakieś wakacje, ale nie będziemy się już tak często widywać.
Jestem już w domu. Sama z kotem, domowi panowie na wycieczkach.
Zaraz pędzę do mamy, a po drodze będę się zastanawiać, jak i co planować na przyszły tydzień…
Witajcie!
Czas powrotów: Makówka wróciła do domu, Zocha wróciła do domu, ja też dotarłem do domu 🙂
Tetryku, będzie z tego pięterko?
Bo Zocha to wiadomo, że będzie nas zachwycać swymi pięknymi zdjęciami
i egzotycznymi opowieściami.
Makówka teraz wraca do domu, ale przecież nigdzie nie wyjeżdżała z Krakowa.
Witam powróconego Pana Ukratka i odmeldowuję się życząc – spokojnej
PS Świetna, dowcipna relacja Ultry.
I jak tu nie lubić kartofli ?
No ba!
Wybaczcie, ale mam nieco zarwaną noc i chyba się już oddalę. Do jutra! Dobrych snów!
Dobry wieczór! Wracam zgodnie z ustaleniami, i pięknie dziękuję za zastępstwa dobranockowe, tym bardziej, że dzisiaj jestem tak przebodźcowany, naładowany pozytywną energią i zwyczajnie zmęczony, że nie wiem, czybym dał radę
I oto obaj Mistrzowie wrócili.
Zmęczeni i naładowani pozytywnie. To bardzo dobrze, bo trochę tego optymizmu udzieli się może tym, co mają nastroje trochę kiepskawe.
Oby! Spotkałem mnóstwo fajnych ludzi, tylko że zastanawiam się, jakie to ma przełożenie poza moją branżową „bańką”?
Żyjemy w bańkach. I to nie są bańki tylko branżowe niestety…
Póki jeszcze jesteśmy na tym pięterku pobawię się w moderatora dyskusji.
A może byśmy powspominali trochę lata 80?
Nie koniecznie na poważnie, ale w „dyniowatym stylu” jak u pana Janka?
Jak to wódka była na kartki. Pamiętam ten bulgoczący gąsior na piecu, który swoim bulgotaniem nie dawał mi spać.
Wyroby czekoladopodobne i dyskusja w sklepie czy papier toaletowy to artykuł pierwszej potrzeby tak mi się przypomniało.
Ale „które”? Te bardziej od stanu wojennego, czy te po? Bo przecież 1989 to już były zmiany?
Ależ, które kto chce Panie Q!
Zrobiłam pięterko „groch z kapustą”, w którym poruszyłam różne tematy.
Komentarze kręciły się wokół nich co mnie bardzo cieszy.
Natomiast nie było komentarzy dotyczących 30 lecia zaprzysiężenia rządu Tadeusza Mazowieckiego, co zasadniczo jest tematem historycznym, ale nie da się uniknąć nawiązań do współczesności.
Aby więc nie było znów poważnie i politycznie pomyślałam o podejściu do tematu wspomnieniowo, ale na wesoło.
Chyba trochę przeceniłem siły. Tzn. ewentualnie jeszcze jutro coś napiszę, ale dzisiaj już odpadam. Może i lepiej, może trochę bardziej przemyślę te wspomnienia?
Oczywiście wszystkie są mile przeze mnie widziane. I poważne i zabawne.
Zmykam spać, dobranoc!
Witajcie!
Weekend się skończył, czas do pracy wrócić…
Dzień dobry.
Lata 80′ to moja edukacja szkolna, więc siłą rzeczy wspomnienia są ze szkoły i ewentualnie z podwórka, natomiast takich ogólnoludzkich pewnie mniej – kolejki w stanie wojennym, w których czasem się stawało z Rodzicami, pojazdy opancerzone (w Kielcach nie było ich dużo, ale jeden czy dwa pamiętam), pochody pierwszomajowe – w liceum świadomie olewane, z wyjątkiem tego w maturalnej klasie, kiedy dyrektor wyraźnie powiedział: „Kto chce zdać maturę, niech lepiej przyjdzie na pochód” (ale to było już w 1990, więc nie wiem, czy się liczy
)
Wszystko się liczy…
Moje skrótowe wspomnienia z lat osiemdziesiątych.
Zupełnie inne, jak pana Q, bo jestem dużo, dużo wcześniej urodzona.
Takie luźne skojarzenia.
-Zanim wprowadzili kartki na cukier stałam w kolejce . Byłam wtedy na praktyce studenckiej w Zakładach Ceramiki Radiowej, więc było to w Warszawie. W kolejce szeptano, że trzeba kupić cukier na zapas, bo będzie na kartki. Ależ się wtedy uśmiałam uważając to za absurd.
-Lato 1980 byłam na działce pod Warszawą. Ewa przygotowywała się wtedy do wyjazdu do USA, nie chciała więc daleko wyjeżdżać. Jej córka miała 3-latka, mój syn -dwa, więc były to takie wakacje z dziećmi. W stolicy szeptano o planowanych strajkach.
-Stan wojenny będzie mi się kojarzył z …”Przygodami Calineczki”.
Nie było Teleranka, tramwaje nie chodziły, telefony nie działały -pamiętają pewnie wszyscy. Poszliśmy więc ze znajomymi na spacer z dziećmi pod siedzibę Solidarności. Przechodząc obok kina „Kijów” zobaczyłam jak pani w miejsce plakatu z filmu „Człowiek z marmuru” wiesza Calineczkę. Co wtedy szeptano to chyba wszyscy wiedzą.
Godzina 10 i nikt jeszcze Gieni nie zawołał?
Ja zamawiam jesienną herbatę, a Wy?
Dzień dobry, przeszedł szkwał – zabrał net, przewrócił huśtawkę, wyrwał lampę, a pędy begonii fruwały niczym kolorowe ptaki. To tyle, jak na poranek. Ogarnęłam co się dało, ale lampy do ściany nie przykręcę ( a może jednak ? ). Założyłam daszek na huśtawkę, który posłużył za żagiel, no to mam efekt
Najważniejsze, że zadaszenie nad tarasem wytrzymało!!
Masz misia kochany Skowroneczku…
Żagiel wśród róż…a tu szkwał.
Dzięki, Maczku.
Wiatr – okrutnik! Nie powinien tak dokazywać!
Nie wygląda to za ciekawie 🙁
Wrzesień się kończy… Czy ktoś ma pomysł na prezentację MJP?
Jeśli mnie nie zmiecie to pomyślę. Chyba, że są inni chętni
Czekamy. Nie daj się zmieść Skowroneczku!
Uff, fajrant i przerwa!
W czasach studenckich mawialiśmy, że przerywanie jest niezdrowe.
A Q stale przerywa i przerywa.
Mnie przerywają – wszyscy i na każdym kroku – to i ja przerywam, a co!
(wężykiem, wężykiem…)
No i po przerwie. Ha.
To kolejna Dobranocka tak trochę jakby wywołana przeze mnie nieskromnie pomyślała Makówka.
Dziękuję więc Mistrzu Q za słoniki!
Bardzo się cieszę, że sprawiłem radość
Na paluszkach i szeptem będziemy…
Zdrowego snu Skowronku, ja jeszcze trochę pobędę na drugiej zmianie, ale będę cichutko.
Ja jeszcze chwilę też pobędę, a potem myk-myk.
Wpisując się w pluszowo-wspominkowe tematy powinnam zanucić:
Na dobranoc – dobry wieczór
miś pluszowy śpiewa Wam…
Powrócona z Czerwonej Wyspy melduję się na Wyspie
Witaj powrócona!
To dopiero będą relacje! To dopiero będą zdjęcia!
Aj, miałam ciuchutko się zachowywać, a tu zaczęłam skakać z radości.
Witaj, Zosieńko, otwórz okienko…
Witam naszą Wędrowniczkę Sophie
Dobranoc!
Uprzejmie donoszę, że Alla cichcem otwarła nowy, poetyczno-jesienny wątek